HET TEKEN VAN MAGIE - Het avontuur van Geekolaus

De GEEKOLAUS-campagne is dit jaar iets speciaals. Samen met elke nerd die tijd en zin heeft, brengen we de afsluiting door met een interactief verhaal om aan deel te nemen!
Elke werkdag van 14 tot en met 21 december zijn we op onze Youtube livestream vanaf 19.00 zal een fantasieverhaal voorlezen waarin drie helden een spannend avontuur beleven - en jij als kijker beslist elke dag hoe deze helden moeten handelen en het verhaal verder brengen. De beslissingen worden vastgelegd in onze Discord groep want elk personage mag zijn eigen beslissing nemen!
We zijn blij met elke nerd die mee wil doen of gewoon wil luisteren!

En als je een aflevering hebt gemist of wilt weten wat er tot nu toe is gebeurd, bekijk dan onze Youtube kanaal om de opname te bekijken, of lees er hier meer over:

---

Wat er tot nu toe is gebeurd...

HOOFDSTUK 1

Het eerste wat je beseft als je langzaam bijkomt, is het zachte geluid van water om je heen. Je ligt op zachte grond, je ogen gesloten en je geniet van de bijna behaaglijke warmte die je omringt. Er is iets mis. Even hoopte je wakker te worden in een warm bed. Maar dan voel je de pijn zich langzaam en gestaag door je lichaam verspreiden als een vloed die terugkeert na de eb. Ook de warmte maakt na een paar hartslagen plaats voor een kou die zo doordringend is dat je hele lichaam begint te rillen. Met brandende longen begin je rook, bloed en zout water naar buiten te happen. Pas na een paar pogingen lukt het je om goed te ademen en je ogen te openen. Langzaam kijk je om je heen terwijl je zo snel als je pijnlijke ledematen toelaten overeind komt.

Je bevindt je op een stenig strand omringd door talloze drijvende brokstukken. De kleine baai wordt omringd door hoge, steile kliffen en het zicht op het water toont rijen scherpe rotsen die uit het water steken als de tanden van een gigantisch zeemonster. Een paar honderd meter uit de kust kun je tegen de laagstaande zon het nog steeds brandende wrak van een schip ontwaren, waarvan slechts delen uit het water steken, letterlijk gespietst door de rotsen. Donkere wolken strekken zich uit boven jullie hoofden, maar klaren snel op in de richting van de zee en de zon. Je adem bevriest in bleke wolken zodra hij je mond verlaat. Je denkt dat je de witte glinstering van sneeuw op de kliffen kunt zien.

Terwijl je je probeert te herinneren waar je zou kunnen zijn, realiseert ieder van jullie zich met afschuw dat je niet alleen deze vraag niet kunt beantwoorden, maar dat je je ook heel weinig anders herinnert. Een paar vage beelden uit je leven trekken aan je voorbij, maar te weinig om een samenhangende indruk te vormen.

De dove man wrijft over de kleine plek op zijn voorhoofd tussen zijn horens terwijl hij de beelden in zijn hoofd van een bos vol geurige, kleurrijke bloemen probeert te begrijpen. Hij denkt even dat hij wolven hoort huilen in de verte... maar zelfs dat is maar een vage herinnering.

De pezige krijger veegt een paar meter verderop door haar korte bruine haar als een herinnering aan een gevecht, of misschien een soort training, in haar opkomt. Ze ziet een mes op haar gezicht afkomen, maar weet nog net te ontwijken en behendig te counteren - betekenisloze beelden die worden afgesloten door een laatste gedachte aan het stinkende, natte en overvolle dek van een onbekend schip.

Voordat de donkerharige Amazone wakker werd, flitsten beelden van een vochtige, warme jungle door haar hoofd. Ze herinnert zich het gevoel van gras onder haar voeten, de geur van zweet en bloed en het gevoel van staal in haar handen. Maar niets van dit alles blijft meer dan een vage glimp voor haar.

 

Eén voor één lukt het langzaam om op te staan. Nu merken jullie elkaar op. Jullie zijn allemaal gekleed in dezelfde effen, grijsbruine vodden en, zoals jullie je met verbazing realiseren, hebben jullie allemaal een donkere tatoeage op jullie voorhoofd, waarvan de symbolen jullie echter niets zeggen. Het is een niet helemaal gesloten cirkel, waarbinnen twee lijnen een verstrengeld patroon vormen dat naar beneden door de cirkel loopt. Hoewel je je bijna niets meer kunt herinneren, denk je je namen te herinneren: Lumix, Raylania en Hedwig. Lumix is de Taureaan, met nog wat zeewier aan zijn kenmerkende hoorns. Raylania is de bruinharige vrouw wiens licht spitse oren en fijne gelaatstrekken getuigen van haar elfenafkomst. Spieren zijn duidelijk zichtbaar onder haar eenvoudige kleding en haar ovale gezicht ziet er vriendelijk uit ondanks haar harde blik. De sterke armen van Hedwig en een paar fijne littekens op haar gezicht suggereren dat ze niet geheel onervaren is in de strijd.

Met uitzondering van Lumix' manen is al jullie haar kort geknipt. Jullie kijken elkaar onzeker aan en lopen naar elkaar toe. De gezichten, lichamen en stemmen van de anderen komen je bekend voor - bijna vertrouwd - en dus stel je jezelf aarzelend voor. Als je de namen hoort, komt er een golf van emotie je geest binnen, ze klinken zo vreemd bekend. Er liggen nog zoveel vragen zwaar op je tong, maar de kou die je lichaam met duizend speldenprikken doordringt en je ledematen en gedachten zwaar maakt, is een slechte achtergrond voor een langer gesprek.

Niemand van jullie lijkt ernstige verwondingen te hebben. Alleen het doffe gebrul in je oren en de smaak van rook, bloed en zout water in je mond blijven. Je bent nog steeds in shock en hebt moeite om je ergens op te concentreren. Bijna zonder een woord te zeggen begin je één voor één rond te lopen en de rommel te onderzoeken op bruikbare voorwerpen. Je vindt geen andere overlevenden - maar gelukkig ook geen dode lichamen. Na een beetje zoeken vindt Lumix echt iets. Een klein zakje, licht verbrand maar nog steeds verzegeld. Er zitten zoete koekjes en andere lekkernijen in. Wie zoiets meeneemt op een zeereis... - De vondst is zeker welkom.
Je bergt je vondst op in een gescheurd stuk zeil, dat Raylania als een zak over haar schouder gooit. Je wilt je net weer van de kust afkeren als Lumix' blik blijft hangen op een tak die langzaam in de golven wiegt. Hij vist het uit het water voordat de volgende golf het er weer in trekt, tilt het voorzichtig op, bijna eerbiedig, en bekijkt het stuk hout, dat een sierlijk versierde stok blijkt te zijn. Het voelt goed in de grote poot van de tauren. Vertrouwd. 

De tauren sluit instinctief zijn ogen en concentreert zich even. Zonder te kunnen zeggen wat hij precies heeft gedaan, trekt de kilte zich een beetje terug uit jullie drie lichamen. "Wat was dat?" vraagt Hedwig sceptisch. "Ik... weet het niet precies." Lumix snuift nadenkend met zijn diepe, bulderende stem "Het was maar een gedachte... het voelde goed. Maar we kunnen beter meer opwarmen - ook onze kleren. Ik weet niet of ik het zo makkelijk nog een keer kan en hoe lang het zal duren." Hij pauzeert even en kijkt om zich heen voordat hij verder spreekt "Het hout van het schip is te nat, misschien vinden we verderop op het strand wat afgewaaide takken. Of we kunnen elkaar verwarmen met onze lichamen." "Nee dank je, ik vries nog liever dood." antwoordt Raylania droogjes met een zijdelingse blik en een lichte rimpel van haar neus. Haar gezicht klaart op als ze een zacht gepiep hoort in het zand naast haar. Ze bukt en reikt naar een bundeltje vacht dat op de grond ligt. Een klein, doorweekt muisje springt op haar arm en gaat op haar schouder zitten. Het gevoel komt Raylania heel bekend voor, terwijl de anderen nogal verbaasd kijken naar het kleine diertje dat zich dicht tegen de nek van de vrouw nestelt en je met uiterst intelligent ogende kraaloogjes aanstaart.

Dus doorzoek je de rest van de kleine baai. Tot je spijt kun je in de hele baai geen droog hout vinden, laat staan iets waarmee je een vuurtje kunt maken. De zon staat inmiddels wat hoger aan de hemel, dus je hebt nog de hele dag voor de boeg in plaats van een koude nacht door te moeten brengen in deze baai, zoals je aanvankelijk vreesde. In de hoop meer succes te hebben in het achterland en omdat je nog steeds pijnlijke gewrichten wat beweging nodig hebben, besluit je het strand te verlaten.

Een van de kliffen lijkt gemakkelijk te beklimmen, zelfs in jouw conditie, dus je trotseert de beklimming met stijve ledematen. Raylania lijkt de beklimming net zo gemakkelijk te vinden als een wandeling over groene weiden, terwijl Hedwig een paar keer uitglijdt en uiteindelijk door Raylania over de rand getrokken moet worden.
Eenmaal boven bevind je je enkele tientallen treden boven de zee. Maar zelfs vanaf hier kun je in het schemerige daglicht niet veel van je omgeving zien. Het gebied bij de rotsachtige kust is bedekt met mos, gras, varens en slechts een paar bomen en struiken. Ongeveer honderd passen landinwaarts begint een dicht bos. Het terrein is erg heuvelachtig en loopt geleidelijk op. Voorbij het bos zie je in de verte de toppen van een indrukwekkend hoog gebergte. Perplex kijken jullie elkaar aan in de hoop dat iemand kan raden waar jullie zijn. Maar niemand van jullie herkent dit gebied.

"We zouden het bos in moeten gaan," zeggen jullie. stelt Raylania voor. "Daar vinden we vast wel wat droog hout en misschien wat beschutting tegen de kou." Hedwig lijkt minder overtuigd. Ze geeft terug: "Het idee heeft wel enige verdienste. Maar weet je hoe je vuur moet maken zonder vuursteen? Ik in ieder geval niet. Misschien is het beter om op zoek te gaan naar een vissersdorpje langs de kust. Zie je daar... wat lijkt op een klein, platgetrapt pad? Er moeten hier toch ergens andere mensen zijn." Lumix knikt. "Daar kan ik het wel mee eens zijn. We moeten hopen een nederzetting te vinden."

Je besluit dus om naar het westen te gaan, de ene richting werkt immers net zo goed als de andere. 

 

Je bent nog maar een paar minuten aan het lopen als je twee eenzame figuren tegenkomt die een beetje verloren op het gras aan de kant van het pad zitten te kijken. De gedrongen dwergvrouw en de slanke, indrukwekkend lange man dragen dezelfde grijsbruine kleding als jij en hebben ook deze markering op hun voorhoofd. De man kijkt je zwijgend aan, terwijl de vrouw je verbaasd toespreekt: "Jij ... ik kan me jou herinneren. Tenminste, dat denk ik. Jij was toch ook op het schip?" Beelden van de twee vreemdelingen zweven ook rond in je hoofd... maar ze zijn veel te vaag en ver weg om enig nut voor je te hebben. In plaats van een antwoord te forceren tussen zijn lippen, die gevoelloos zijn van de kou, wijst Lumix alleen maar naar zijn nog vochtige en gedeeltelijk bevroren kleren.

"Verdomme, natuurlijk. Het is gewoon ... ik ... we kunnen ons bijna niets meer herinneren. Ik neem aan dat het voor jou hetzelfde is?" Hedwig staat naast de tauren en knikt zwijgend terwijl Raylania afstand houdt. Ze vertrouwt deze "toevallige" ontmoeting duidelijk niet helemaal. "Dus je was ergens anders aangespoeld? Heb je iets nuttigs gevonden? Of iets dat misschien wat antwoorden kan geven?" Hedwig tilt de zak met proviand op die ze gevonden heeft. "Dat is alles. Niets anders dan het brandende wrak op zee. We zijn daar weer geland. Op een klein strandje. Een beetje drijfhout en wat proviand, verder niets. Ook geen andere mensen."

De dwerg kijkt begerig naar de tas, maar herpakt zich snel. "Dan neem ik aan dat we in hetzelfde schuitje zitten. Of niet meer in hetzelfde schuitje, hah!" Ze grijnst kort... heel kort inderdaad "Kom maar mee, ik denk dat we wel iets hebben waarvoor je je feest met ons zou willen delen. Ik ben trouwens Khayriyya, maar noem me Khay, dat is makkelijker uit te spreken voor bevroren lippen, de lange hier is Orm." Zonder op antwoord te wachten, draait de compacte dame zich om en sjokt in de richting van de kust. Orm's blik blijft nog even op je hangen, maar dan schenkt hij je een geforceerde glimlach en stapt ook naar voren.

Raylania haalt Lumix en Hedwig in. "Wat denk je?"
Lumix knikt zachtjes. "Die twee zien er niet uit als bandieten... laat staan strijders. Als ze ons zouden willen aanvallen, zouden er hier genoeg mogelijkheden zijn voor een hinderlaag."
Hedwig knikt alleen maar: "We volgen ze of we vriezen dood hier in the middle of nowhere."
Je zet je twijfels aan de kant en volgt hen. Khay en Orm leiden je naar een verborgen baai die iets groter is dan die waarin je geland bent. Het is blijkbaar alleen toegankelijk via een pad dat verborgen is door struiken. Je hart begint iets sneller te kloppen van vreugde en opluchting als je rook ziet opstijgen en de geur van een groot kampvuur je neusgaten en neus vult. Er zit zelfs nog een vrouwelijk figuur bij een klein kampvuur die je bijna uitbundig toelacht als je aankomt.

"Je hebt toch nog wat gevonden!" draait ze zich om naar Khay voordat ze je beter bekijkt terwijl je je opwarmt bij het grote kampvuur. Ze wijst naar je voorhoofd. "Oh, jullie drie zijn ook... jullie hebben... ahem... wat dan ook. Ik hoopte zo dat we overlevenden zouden vinden zonder deze vlekken. We waren allemaal aangespoeld op dit strand - samen met een paar anderen. Maar alleen wij hebben het overleefd. Alle anderen waren al dood toen we wakker werden. Misschien hadden de anderen ons meer antwoorden kunnen geven..." Ze slaat een hand over haar mond. De enige reden waarom het gebaar niet absurd overdreven lijkt, is omdat ze het serieus lijkt te menen. "Het spijt me zo. Natuurlijk ben ik blij dat je het overleefd hebt. Ik wilde niet zeggen dat .... "

"Oké, Cal, bij de goden van steen, denk je niet dat die drie meer aan hun hoofd hebben dan een verkeerd woord van jou? We moeten eerst rustig opwarmen. En proberen uit te vinden wat we ons samen kunnen herinneren."

Het verdelen van de toch al schaarse proviand over zes mensen is moeilijk - maar een belangrijk gebaar van vrede om de lichte spanning hier te verlichten. Het is genoeg voor iedereen om half gevoed te worden en weer op krachten te komen. Jullie kleren drogen ook en het leven keert langzaam terug in jullie lichamen.

Maar zoals je al snel merkt, lijken jullie allemaal aan dezelfde geheugenstoornissen te lijden. Jullie namen, een paar foto's uit jullie levens - maar niets dat jullie echt kan helpen. Orm spreekt geen woord en beantwoordt je vragen alleen met knikken en hoofdschudden. Cal blijkt een non of priesteres te zijn. Ze vertelt je dat ze zich een klooster herinnert. Ondertussen controleert ze je op verwondingen, hoewel ze niet precies kan zeggen waarom ze dit doet. Nadat je bent opgewarmd, laat de dwerg Khay je de lijken op het strand zien. Naast een aantal mensen met dezelfde outfit en hetzelfde teken als jij, zijn er ook een aantal die dat laatste missen. Ze dragen ook andere kleding dan jij, die meestal beter gemaakt is en erg op elkaar lijkt, als een soort uniform. In verschillende tinten rood hebben ze een borduursel op hun borst in de vorm van een zwart zwaard, dat wordt getroffen door verschillende bliksemschichten uit een in de lucht geheven vuist. Blijkbaar maakten ze deel uit van de bemanning van het schip.

Maar wie waren jullie dan? Je overweegt even om je uniform aan te trekken. Maar omdat ze niet warmer zijn dan je huidige neutrale kleding en je geen idee hebt hoe de kleuren en emblemen in dit gebied zullen worden ontvangen, besluit je het niet te doen. Om meer antwoorden te vinden, bekijk je de aangespoelde rommel. Je vindt zeker een paar dingen die de andere drie in de ochtendschemering blijkbaar over het hoofd hadden gezien: een paar stukken doorweekte, dikke winterkleding, een paar dozijn passen goed touw en tot slot een klein kratje met de persoonlijke bezittingen van een bemanningslid van een hogere rang. Naast munten, waarvan je de waarde niet weet, liggen er een paar sieraden en in een paar met was afgesloten potjes van klei kruiden waarvan je de naam niet meer weet, maar die zeker geschikt zijn om te ruilen.

 

Met jullie buit keren jullie terug naar het vuur om te bespreken hoe jullie nu verder willen. Het plan om langs de kust te marcheren tot je een nederzetting tegenkomt maakt je niet bepaald blij, maar geen van de aanwezigen heeft betere ideeën. Je besluit dat je je kansen kunt verdubbelen door je op te splitsen en in beide richtingen op weg te gaan. Je staat op het punt om je schamele buit te verdelen als Orm, die al die tijd wat langere stukken hout met een scherpgerande steen heeft bewerkt en de uiteinden boven het vuur hard heeft gemaakt, zich plotseling haast om je te zeggen dat je stil moet zijn en zijn geïmproviseerde wapen op de dijk bij het pad richt. Hedwig en Rayla grijpen elk het volgende beste stuk hout als knots en Lumix houdt zijn staf met beide handen vast.
Een hele groep zwervers breekt luidruchtig door het kreupelhout. Op een paar uitzonderingen na zien ze er sjofel en verfomfaaid uit; ondanks het koude weer laat het zweet duidelijke strepen achter op de vuile gezichten. Naast enkele mensen kun je in de groep ook drie dwergen, een elf en een met bont bedekte figuur herkennen, die qua grootte niet onderdoet voor Lumix en een rij puntige tanden laat zien telkens als hij zijn vooruitstekende mond opent. Het harige wezen lijkt een beetje op een reusachtige baviaan in linnen kleding, maar lijkt intelligent te zijn. Sommigen dragen eenvoudige knuppels, anderen roestige bijlen of dolken. Als ze je in de gaten krijgen, stoppen ze verbaasd en bewegen hun handen naar de wapens die ze aan hun riem dragen. Een lange, goedgebouwde menselijke vrouw in robuuste leren kleding met een roestige gladius in haar hand doet een paar stappen naar voren en spreekt je op een zeer geërgerde en agressieve toon aan: "Devez mat! Et camen savo ons strand. It damo estah ook onze buit! Hoe vaak moet ik het jullie nog vertellen ellendige Kreijans!" Terwijl ze tekeergaat, blijft ze naar Rayla lopen, die bij het vuur staat - maar dan stopt ze abrupt en heft haar handen op om haar te kalmeren, terwijl haar metgezellen achter haar blijven staan. "Dosta éh, mijn fout. Ik zie dat je op het schip was, ja? Fijn voor je dat je nog leeft." Dan grijnst ze bijna vriendelijk "Blijf gewoon rustig, geef ons wat je hebt kunnen redden en niemand raakt gewond. We willen geen problemen met je, dus doe geen domme dingen."

Iets aan het taalgebruik van de vrouw valt je op. Het leek eerst vreemd, maar na een paar woorden kon je haar verstaan alsof je nooit een andere taal had gesproken. Khay, Orm en Cal lijken hetzelfde te voelen aan hun gezichten te zien.

Gezien je toestand lijkt het aanbod verleidelijk. Je weet echter niet of je deze mensen kunt vertrouwen en het is duidelijk dat de kansen in een gevecht niet zo gelijk zouden zijn.

 

HOOFDSTUK 2

Hedwig gaat langzaam rechtop staan, pakt demonstratief een lange knuppel die in het zand naast het vuur ligt en fixeert de woordvoerster van de groep met een ijzeren blik. Lumix rekt zich ook dreigend uit tot zijn volle hoogte en snuift luid, waardoor sommige vreemdelingen een stap achteruit doen.

De vrouw trekt haar mondhoeken iets omhoog en zegt op een spottend teleurgestelde toon: "Wat jammer. Ik dacht dat je tevreden zou zijn met één keer per dag aan de dood ontsnappen. Maar dat vinden wij prima." Ze heft haar zwaard en de hele groep volgt. Het met bont bedekte monster springt met enkele haastige stappen op Lumix af en gooit hem op de grond, waarbij hij nog net zijn staf kan opheffen om zich te beschermen tegen de kaken van het wezen.

Raylania wordt belaagd door een bebaarde dwerg en een mens, beiden gewapend met houthakkende bijlen. De superieure grijns van de mannen verraadt dat ze denken dat ze een makkie hebben met hun ongewapende tegenhanger... een vergissing. De Amazone kan de slagen, die met veel kracht en weinig vaardigheid worden uitgedeeld, gemakkelijk ontwijken. Een seconde onoplettendheid van de mens is genoeg voor haar om zijn bijlstoot met een lichte draai van haar onderarm af te buigen naar de schedel van de dwerg, waar het bijlwapen tot stilstand komt. De man met de baard zakt achterover, terwijl Raylania met een soepele sprong haar knie onder de kin van de paniekerig ogende man ramt. Een paar tanden vliegen door de lucht en de man ligt roerloos in het zand.

Ondertussen staat Hedwig tegenover de leider. Roestig metaal ontmoet nat hout in regelmatige, doffe slagen terwijl de twee vechten, snijden en steken. De bandietenleider lijkt veel ervaring te hebben, maar Hedwig doorziet haar vechtstijl al na een paar zwaardslagen en anticipeert op haar volgende zetten. Met een krachtige stoot doorboort de punt van haar staf de nek van haar tegenstander als een speer en valt ze met een slurk op de grond. Nog voordat ze de grond raakt, heeft Hedwig de gladius al in haar hand en helpt Khay zich te verdedigen tegen andere aanvallers.

Het harige monster had zich meteen kwijlend op Lumix gestort en hem naar de grond gebracht. Terwijl hij de beten en klauwen keer op keer ontwijkt, kan de Taureaan een van zijn benen onder de buik van het wezen brengen en het met een krachtige hoefslag van hem afgooien. Het rolt een paar keer om, maar staat meteen weer op - net als Lumix. Leunend op zijn staf valt Lumix' blik op het fel brandende kampvuur. Instinctief pakt hij het hout steviger vast en concentreert zich op de vlammen, die plotseling nog feller oplaaien. Er ontstaat een zuil van vlammen die het monster omringt. Omhuld door vlammen rent het gillend en huilend naar het water, waar het sissend omvalt in het water en niet meer opstaat.

Dit is zeker te veel voor de rest van de aanvallers. De overlevenden draaien zich om en vluchten in paniek. Hedwig zet de achtervolging in, maar wordt tegengehouden door Orm, die zijn hoofd schudt en naar een figuur bij het kampvuur wijst. Cal ligt daar krampachtig op haar rug en houdt haar buik vast, waaruit donker bloed in het zand sijpelt. Als je je over haar heen buigt, probeert ze nog iets te zeggen, maar er ontsnapt slechts een straaltje bloed uit haar mond voordat haar blik verduisterd raakt en haar ledematen slap worden.

Je kijkt naar de vrouw die je maar kort hebt gekend. Orm en Khay kijken bijzonder bedroefd, maar zeggen niets.
Maar dat verandert niets aan het feit dat je hier snel weg moet, voordat nieuw gevaar je bedreigt. Er zijn te veel bandieten ontsnapt. Als ze versterking halen, wordt het echt gevaarlijk. Omdat je geen tijd hebt om graven te graven, sjouw je snel nog wat hout en kreupelhout mee en met een beetje hulp van Lumix laaien er al snel nog een paar vuurtjes achter je op terwijl je je weg terug naar de bewoonde wereld zoekt.

 

Lange schaduwen omzomen het pad terwijl je uiteindelijk in de verte dunne rookkolommen ziet opstijgen naar de glinsterende roodachtige horizon in de vroege avondschemering. Ondanks de lappen stof die je om je lichaam hebt gewikkeld als extra bescherming tegen de kou, heb je het nog steeds bitter koud. Je vingers en tenen zijn al gevoelloos van de kou en je voelt de vermoeidheid in je opkomen. De opluchting is des te groter. Lumix klapt in haar handen van verrukking en zelfs Orm vertoont het begin van een glimlach. De rook belooft een warme maaltijd en op zijn minst een bed van stro.

Alleen Khay fronst zijn wenkbrauwen en moppert: "We zijn vreemden hier en hebben nauwelijks geld of iets noemenswaardigs om te ruilen. Bovendien weten we niets over dit gebied. Wie weet hoe we ontvangen zullen worden. We kunnen beter waakzaam zijn in plaats van ons te vroeg te verheugen.." Ondanks de waarschuwende woorden versnelt het vooruitzicht van de vruchten van de beschaving je stappen.

 

Nog voordat de zon helemaal achter de horizon verdwenen is, kun je de daken met rode daken zien van een klein havenstadje dat aan een diepe baai ligt, deels omgeven door rotsachtige kliffen. Op het eerste gezicht moet je 40 huizen tellen, maar je vermoedt dat er nog meer zijn, beschut in de baai. Naarmate je dichter bij het stadje komt, realiseer je je dat het aan de landzijde wordt omringd door een stevige palissademuur die goed onderhouden lijkt te zijn. Bij nader inzien vertonen de houten palen echter enkele recente reparaties. Door een opening in de palissade stroomt een snelstromende maar bevaarbare rivier, ruim 80 meter breed en rustig kabbelend terwijl hij helder water uit de bergen naar zee voert. Deze is afgesloten met een verlaagd ijzeren valhek, dat ook met wiggen is vastgezet en waar een vreemde deuk in zit.

Khay knort bevestigend en draait zich om naar de groep: "Zie je het houtwerk en het beschadigde rooster? Ik had gelijk, we moeten voorzichtig zijn. Niet alles hier is zo onschuldig als het er nu uitziet.”
“Of het was gewoon een storm en een te gehaaste schipper. Laat je fantasie niet met je op de loop gaan," antwoordt Raylania, nu in een beter humeur, wat haar een nare blik van de dwerg oplevert. Omdat je er nog steeds behoorlijk vervallen uitziet en niet voor een groep bandieten wilt worden aangezien, besluit je je geïmproviseerde wapens buiten de stad te laten.

Met de laatste stralen van de ondergaande zon nader je de enige poort in de palissade. Een gedrongen, menselijke man, met terugwijkend donker haar dat de eerste tekenen van grijs vertoont, staat er comfortabel voor, leunend op een hellebaard en je aandachtig bekijkend met waakzame ogen als je nadert. Zijn blik blijft ongemakkelijk lang hangen op de tekens op jullie voorhoofd. Als hij begint te spreken, herken je dezelfde taal als de mensen op het strand, maar toch klinkt het je bekend in de oren - hoewel je er bijna zeker van bent dat het niet je eigen taal is.

"Wat hebben we hier? Jullie lijken me geen handelaars, en als je op de vlucht bent voor iets of iemand, kun je je geluk beter elders beproeven. Hier wonen fatsoenlijke mensen die liever uit de problemen blijven."

"Helemaal niet," Hedwig begint haastig maar vriendelijk te spreken, "we overwegen het kwaad. Integendeel, we hebben grote ontberingen geleden toen ons schip een paar mijl hiervandaan aan de grond liep en we geluk hadden dat we op het strand aanspoelden. We vragen alleen om de bescherming van jullie stad voor één nacht, wat eten en een slaapplaats. We hebben een deel van de lading kunnen bergen en zijn bereid om daarvoor te ruilen."

De bewaker kijkt je op zijn beurt weer aan, maar zijn gezicht klaart een beetje op terwijl hij dat doet. Hij strijkt met zijn vrije hand nadenkend over de donkere stoppels op zijn wangen. "Praat ze altijd zo pafferig? Hrm, het was echt een zware storm gisteravond. Als je verhaal klopt, mag je van geluk spreken dat je hier überhaupt bent gekomen. Laat me even in je tassen kijken. Ik wil het zekere voor het onzekere nemen voordat ik je binnenlaat in onze prachtige Skjarige."

Na een kort onderzoek van je weinige bezittingen lijkt de bewaker geen gevaar in je te zien en opent de poort. Terwijl je dankbaar door de opening gaat, roept de man: "Hé, Helene! Word wakker en leid onze gasten naar de Drie Forellen! Ze hebben schipbreuk geleden door de storm van gisteravond." De aangesproken vrouw, een jonge vrouw met donkerblond haar, een mollig figuur en een kort zwaard aan haar heup, die onderuitgezakt op een stoel direct aan de andere kant van de palissade zat, gaapt hartelijk en kijkt je met vernauwde ogen aan. Dan zwaait ze zich behendig overeind en met een korte "Volg mij!" vooruit.

Je volgt de bewaker door de kronkelige steegjes. De stad is groter dan de palissade of de kleine baai op het eerste gezicht doen vermoeden. De huizen staan dicht op elkaar en tegen de kliffen. De bewoners lijken geen grote ontberingen te moeten doorstaan, want de huizen zijn gemaakt van goed gehouwen steen en stevig vakwerk, zijn vrij groot en in perfecte staat. De hoofdweg achter de poort leidt direct naar het strand, waar een paar kleine vissersboten liggen aangemeerd. Een pier die ver in het water uitsteekt wordt op dit moment niet door schepen bezet en de vier grote pakhuizen die je in de haven kunt zien staan, zijn helemaal leeg. Na een korte wandeling sta je voor een bijzonder breed gebouw van drie verdiepingen dat aan de achterkant direct aan een rotswand grenst. Een houten bord boven de deur toont een cirkel van drie vissen en uit de gesloten luiken klinken de geluiden van een drukke bar. De bewaker die je hierheen heeft geleid, zegt dat je even moet wachten en gaat eerst de herberg in.

 

Als je even later wordt uitgenodigd binnen te komen, zijn alle ogen van de mensen in de statige gelagkamer op jou gericht. Afgezien van het geknetter van het vuur in de grote open haard aan de ene kant van de kamer en af en toe smakkende en slurpende geluiden, is er geen geluid te horen terwijl ruim twintig mensen je nieuwsgierig aankijken. Er is een bonte mengeling van jong en oud, maar ook van mensen in de eenvoudige kleding van een visser die aan tafel zitten met welgestelde mensen die aan hun geborduurde kleding en bonthakken te herkennen zijn als rijkere burgers. Een witharige dwerg kijkt je geïnteresseerd aan door zijn monocle.

Tot slot zit er een oudere man met een vettig schort om zijn bolle buik en a neus rood van de hitte of de wijn, begint te praten terwijl hij je haastig dichterbij wenkt. "Stop met zo naar de armen te staren. Wat moeten ze wel niet van ons denken? Welkom bij de drie forellen! Ik ben Yannik, ik ben de eigenaar van dit nederige huis. Ga alsjeblieft bij het vuur zitten." Hij opent een tafel voor je vlak voor de open haard terwijl de onderbroken gesprekken langzaam worden hervat. De herbergier vervolgt met een knikje in de richting van de bewaker, die op weg gaat om weer door de deur te verdwijnen: "Helene hier heeft me al verteld wat er met je gebeurd is. Jullie kapitein was of bijzonder dapper of bijzonder dom om in deze tijd van het jaar zo dicht langs de kust te varen. Aan de andere kant ... "zijn blik blijft op Lumix gericht, die het met gelijkmoedigheid verdraagt, "... jullie lijken niet uit dit gebied te komen. Maar warm je rustig op voordat ik je iets te eten en te drinken breng. Je ziet eruit alsof je half verhongerd bent."

Yannik gaat vervolgens de keuken in om jullie eten klaar te maken. Een verlegen, witblond meisje met sproeten zet voor elk van jullie een pul moutig ruikende vloeistof op tafel. Lumix en Khay drinken de hunne met een snelle teug leeg en slaan allebei tevreden grijnzend het vat neer op het houten blad. Raylania daarentegen neemt alleen een slokje van de drank - maar lijkt er niet afkerig van. Hedwig kijkt sceptisch en grimast bij de zoete geur van honing en alcohol. Orm raakt het gelige brouwsel ook niet aan, hoewel hij het in zijn hand houdt om niet onbeleefd over te komen. Maar als de herbergier borden met naar knoflook geurende gebakken vis en bergen geroosterde groenten brengt, worden jullie alle vijf overmand door honger en vallen jullie remmingen weg.

Terwijl je haastig aan de uitgebreide maaltijd begint, komt er een man met een diepe zucht aan je tafel zitten. De rimpels op zijn bleke gezicht getuigen duidelijk van zijn leeftijd. Dikke haren groeien uit zijn oren en neus, waarop een goed gemaakte pince-nez zit. Met verrassend vaardige vingers haalt hij het brilletje van zijn neus en veegt het af met een geborduurd wit doekje voordat hij je van dichtbij bekijkt. "Gegroet! Alsjeblieft, ik hoop dat het niet aanmatigend van me is om zomaar bij je te gaan zitten, maar je moet toegeven dat je nogal wat nieuwsgierigheid opwekt met je outfit." Hij grijnst breed en ontbloot goed verzorgde tanden. "Mag ik vragen waar je vandaan komt en wat je naar deze kust brengt?" Voordat iemand anders iets kan zeggen, antwoordt de dwerg ietwat kortaf met halfvolle mond: "Van ver weg. Denk nauwelijks dat je ons thuisland kent. Wilden handel drijven. Hebben de hele lading verloren."

Als dit korte, afwijzende antwoord de man stoort, laat hij dat niet merken. In plaats daarvan leunt hij mysterieus over de tafel en vervolgt met een lage stem: "Interessant. Heel interessant. Zie je, hier in Skjerige hebben we een oude legende die alleen wordt doorgegeven aan de schriftgeleerden van de stad, waar ik er toevallig een van ben. Volgens deze legende zou er in tijden van grote nood, vlak voor het winterfeest, een groep vreemdelingen naar de stad komen. Ze zouden de tekens van de goden dragen en ons redden als we ze goed behandelen.”

Je staart de man vol ongeloof aan en je eten blijft even bijna in je keel steken. Hedwig slikt haastig haar hap door en zegt een ademloos "Echt waar? Maar hoe..." uit. Lumix en Orm kijken elkaar aan en voelen vol ongeloof aan hun voorhoofd. Raylania lijkt op het punt te staan zich in haar mede te verslikken, terwijl Khay wantrouwig blijft kijken.

Na lang van jullie reacties te hebben genoten, gooit de oude man zijn hoofd achterover en begint hard te lachen tot er tranen in zijn ogen opwellen. Met een gezamenlijk, ontevreden gemopper ga je verder met je maaltijd. Alleen Orm lijkt de grap met humor op te vatten. Als hij zijn kalmte heeft hervonden, spreekt de man weer met een normale stem: "Excuses aan een oude man voor zijn grappen. Maar je had jullie gezichten moeten zien. Prachtig. Oude legende! Hah. Ik heb geen idee waar jullie symbolen over gaan, sorry. Ze komen niet van goden die ik ken. En ziet het er naar uit dat we hier bijzondere ontberingen moeten doorstaan? Nee, nee. Eet gewoon rustig. En kom morgen naar me toe, ik ben de beste... nou ja... en enige kleermaker in de stad. Ik weet zeker dat we iets kunnen vinden dat je past, zodat je uit deze vodden kunt komen. In ruil daarvoor kun je me een kleine dienst bewijzen terwijl je wacht op het volgende schip dat terugkeert naar je thuisland. ... Of zelfs een grote gunst." Dat laatste voegt hij toe met een knipoog in de richting van Orm en Lumix. Daarmee staat de man weer op en gaat terug naar een andere tafel, waarvan de andere gasten zich met hun blikken lijken te verontschuldigen voor de grap van hun kleermaker - maar niet zonder zelf ook grijnzende gezichten te trekken.

Nadat je klaar bent met eten, gespaard van verdere onderbrekingen, brengt Yannik je naar je kamer. De grote kamer op de derde verdieping is ingericht met zes comfortabel uitziende bedden, waarop dikke dekens klaarliggen. Er staan twee waterbakken en zelfs een klein fornuis tot je beschikking. Volgens Yannik leidt een andere afgesloten deur naar de aangrenzende kamer, die momenteel bezet is. De luiken voor het enige raam zijn gesloten en er hangt een dikke wollen deken voor als extra bescherming tegen de kou van de winternacht.

Nadat jullie je gewassen hebben en in jullie bedden liggen, kijken Khay en Hedwig elkaar kort aan en knikken in stille overeenstemming voordat Hedwig het woord neemt: "Ik weet het niet. Het lijkt allemaal te mooi om waar te zijn. Vind je ook niet?" Khay kijkt net zo bezorgd als de lange krijger en voegt eraan toe: "Wie heeft er ooit gehoord dat vreemdelingen zo hartelijk worden ontvangen? En dit lijkt me geen nederzetting van heiligen. Bovendien was er ..."  Met elk woord vervaagt haar stem meer en meer tot geroezemoes, vervangen door rustige, gelijkmatige ademhalingen. Ze sluit haar ogen en valt gewoon in slaap. Een bed verder ligt Orm al roerloos. Hedwig, Rayla en zelfs Lumix kunnen hun ogen nauwelijks tegelijk openhouden.
Lumix heeft moeite om even wakker te blijven. Maar zelfs hij voelt dat hij niet veel tijd meer heeft. De dove man kruipt uit bed naar de open haard. Daar ligt een gietijzeren pook in de sintels. Zijn hand grijpt het handvat... maar dan wint de slaap het. 

Het heeft geen zin, je zintuigen glippen snel achter elkaar van je weg en je stort je in dromen die duidelijk gekenmerkt worden door de gebeurtenissen van de dag. Raylania's droom is bijzonder levendig. Haar elvenbloed geeft haar ook een zekere controle over haar dromen. Hoewel ze de dromen zelf niet volledig kan beheersen, zoals van echte elfen wordt gezegd, is ze zich ervan bewust dat ze droomt en kan ze zich zelfs bijna vrij bewegen. Als er beelden van de herberg voor haar verschijnen, bekijkt ze in een opwelling de aanwezige burgers van dichtbij. ... en schrikt. Ze herkent een van de gezichten die verderop in de gelagkamer staan en die zich maar kort naar haar omdraait. Ze bekijkt hem aandachtig - en zeker weten: de man hoorde zeker bij de groep die je op het strand hebt ontmoet. Hij moet hierheen gevlucht zijn. Met al haar wilskracht dwingt ze zichzelf wakker te worden en glijdt terug de echte wereld in - net als de rest van jullie.

Je hebt het gevoel dat je net in slaap bent gevallen als je luide stemmen buiten je deur hoort. Er is iemand heel boos buiten. Hoewel alleen de laatste, vage sintels van de brandende kachel en de gloed van het licht onder de deur een beetje licht in de kamer brengen, kun je de klink op de deur langzaam zien bewegen. De poging om de deur te openen eindigt echter abrupt als Lumix hem vastklemt met de pook van de open haard. Met een luide klap gooit iemand zich tegen de deur en inmiddels zijn jullie allemaal weer wakker.

 

HOOFDSTUK 3

Je probeert snel de situatie in te schatten. Nog steeds een beetje versuft, lijkt een list het beste totdat je zeker weet waar je mee te maken hebt. "Laten we doen alsof we slapen" fluistert Hedwig zo hard als ze durft zonder van buitenaf gehoord te worden. "Laten we kijken wat ze willen." Gespannen en klaar om te vechten, probeer je kalmte te veinzen terwijl je weer rustig gaat liggen en je ogen op een kiertje sluit.

Na een paar luide trappen wordt de geïmproviseerde wig uit de deur gehaald en zwaait hij open. Je hoort verschillende stemmen zachtjes discussiëren.
“Wat als ze nu wakker zijn geworden?”
“Je hebt zoveel druppels in de mede gegoten, ik weet zeker dat zelfs de Taurean zal slapen tot Nieuwjaarsdag..”
“Oké. Maar wees voorzichtig en bind ze vast. Maar onthoud: geen dode lichamen. We hebben ze levend nodig, anders kunnen we ze niet offeren.”

Je huivert bij het woord "opoffering", maar het feit dat ze je met zorg willen behandelen opent een hele nieuwe wereld van mogelijkheden. Terwijl de mensen die je in het bleke licht door samengeknepen ogen slechts vaag kunt herkennen, blijf je met veel moeite kalm. Pas als drie mensen Lumix zo voorzichtig mogelijk aan zijn armen proberen op te tillen om hem vast te binden, springt de Taurean op en gooit ze van zich af.

Alle vier de anderen springen ook uit bed, negeren de opkomende duizeligheid en storten zich op de compleet verraste indringers. Met een geschrokken kreet laten ze de touwen en messen vallen en stormen de deur uit. Met een snelle trap weet Raylania echter een van hen van zijn voeten te slaan en op de grond te krijgen. Met nog een harde trap in zijn zij draait ze hem op zijn rug. De jongeman met de donzige baard op zijn gezicht hoest heftig en huivert weer als hij in jullie boze gezichten kijkt. In het flikkerende licht van de gang ligt hij voor je, zichtbaar worstelend van angst. Bruine plukken haar liggen over zijn gezicht en de eerste tranen welmen op in zijn wijd opengesperde ogen. "B-b-b-please," stamelt hij zachtjes, "dood me niet! We... we wisten niet wat we moesten doen. We ...”

“Wie is 'we'?" sist Khay. "En wat ga je met ons doen?”
“IK ... IK ... IK," is alles wat de jongen eruit kan stamelen. Hij wordt lijkwit en staat merkbaar op het punt van een paniekaanval. Hedwig snuift: "De jongen plast bijna in zijn broek. Ik denk dat het beter is als we hier weggaan." Ze pakt de pook en drukt het afgekoelde, puntige uiteinde in de zij van de jongen. "Daar ga je. Jij leidt de weg. En maak geen verkeerde beweging!" Je grijpt snel je weinige bezittingen en gaat op weg achter de bevende figuur.

Achterdochtig turend in elke deuropening, loop je langzaam door de houten gang en de trap af. Een groep van ongeveer tien burgers wacht je al op in de gelagkamer. Ze hebben allemaal hun wapens getrokken en twee geladen kruisbogen zijn op je gericht. Hedwig trekt de jongen voor zich uit als bescherming en boort hem voorzichtig in zijn zij met de pook terwijl jij stil blijft staan. Je staat enkele lange hartslagen roerloos op de trap. Behalve het gejammer van het menselijke schild is er geen geluid te horen.

“GENOEG!" galmt een luide stem door de gelagkamer, die je herkent als die van de herbergier. "Ik zei toch dat we dit niet eens moesten proberen! Stop deze waanzin voordat iemand anders gewond raakt!" Verbijsterd realiseer je je dat de woorden niet aan jou gericht zijn, maar aan de andere burgers. Je denkt na, laat dan je kruisbogen zakken en berg je andere wapens op. Zich tot jou wendend, vervolgt de herbergier: "Ik neem aan dat ik je een verklaring schuldig ben. Alle anderen verlaten nu mijn huis en gaan naar huis." Hij spreekt de laatste woorden nadrukkelijk uit voordat hij zich naar jou omdraait.
Langzaam steekt de dikke man zijn handen omhoog. "Ik draag mezelf aan je over. Als je meteen wilt verdwijnen, mag dat, gijzel me. Niemand zal je tegenhouden. Maar ik kan je alleen vragen om eerst naar me te luisteren. En in hemelsnaam, laat Björn gaan voordat hij mijn hele trap onder pist.”

De andere mensen verlaten de pub. Sommigen mompelen boos, anderen slaan beschaamd hun ogen neer. Hedwig duwt de kerel weg, die meteen door de deur rent. "Dat kan maar beter een geweldige verklaring zijn," zegt Raylania terwijl ze aan de grote tafel in het midden gaat zitten, terwijl Lumix voor de voordeur staat, zijn staf in de aanslag.

„Er zijn waarschijnlijk geen woorden waarmee ik me fatsoenlijk zou kunnen verontschuldigen. Maar ik wil je vragen om op zijn minst te proberen onze motieven te begrijpen." Na een afkeurende grom van Lumix vervolgt hij: "Zoals jullie je ongetwijfeld al hebben gerealiseerd, heeft ons stadje het in het verleden niet per se slecht gedaan. De baai biedt een goede ankerplaats en de rivier brengt hout en erts aan uit de mijnen in de bergen. De laatste maanden is de situatie echter verslechterd."Yannik ademt zwaar uit. "Sinds de lente komen er steeds minder handelaren langs de weg of over de rivier naar de stad. Degenen die dat wel deden, meldden dat de weg hierheen niet langer als veilig wordt beschouwd. Er schijnt iets in het bos rond te sluipen. Iets groots. Iets kwaadaardigs. En omdat er niets te verhandelen viel, vermeden de schepen van overzee al snel onze haven.
Na de zomer, toen het weer kouder werd, werd het nog erger. De afgelopen weken moesten we steeds meer boeren, houthakkers en mijnwerkers uit de omgeving opnemen. Ze maakten melding van enorme schaduwen in het bos. Van vermist vee en zelfs van vermiste arbeiders of familieleden. Het wild zou uit het hele gebied zijn gevlucht en er zit nauwelijks nog vis in de rivier stroomopwaarts, als we de jagers mogen geloven. Mensen voelen zich niet langer veilig buiten de stad. Toen we er een grotere groep op uit stuurden, meldden ze dat sommige boerderijen rond de rivier volledig waren verlaten. De oude zagerij is ook helemaal stilgelegd. Alleen de enorme zwermen kraaien trekken nog over het land.”

Raylania en Khay kijken nog steeds met argwanend vernauwde wenkbrauwen naar de man. Hedwig duwt een haarlok uit haar gezicht en zegt op verwachtingsvolle toon: "Dat klinkt behoorlijk somber. Maar ik zie nog steeds niet in wat dit allemaal met ons te maken heeft.”

“Natuurlijk wel," zegt Yannik ondeugend. "Ik zal daar meteen op ingaan. We hebben boodschappers naar onze vorst gestuurd om zijn bescherming te vragen. Maar we kregen geen antwoord. En nadat iets groots en heel sterks onze palissade 's nachts aanviel, werden we langzaam wanhopig. Enkele van de ouderen herinnerden zich een van onze legendes, volgens welke er lang geleden een verschrikkelijke riviergeest in dit gebied had geleefd en nadat een van de schippers dacht dat hij een massieve, paardachtige figuur in het water herkende ..." Yannik pauzeert, in gedachten verzonken. Er verschijnt koud zweet op zijn voorhoofd. Pas nadat Orm ongeduldig snauwt, gaat hij verder.

“Nou ... Volgens de legendes is de enige manier om deze riviergeesten te kalmeren ... Ik schaam me om het hardop te zeggen ... een mensenoffer."Als reactie op jullie boze blikken richt de herbergier zijn blik op de grond. Dan vervolgt hij: "We hebben er lang over gediscussieerd en zagen geen andere uitweg. En toen, alsof jullie door de goden werden geroepen, kwamen jullie naar de stad. Verloren zielen, toch al ternauwernood aan de dood ontsnapt, die niemand zou missen. Velen zagen dat als een teken." Het gezicht van de dwerg was al rood van woede. Lumix bij de deur huffelde ook boos. Maar Yannik stak zijn hand weer op. "Laat me alsjeblieft uitspreken. Nu je onze situatie kent en hebt laten zien dat je weet hoe je moet overleven, willen we je om hulp vragen.
Ik realiseer me dat je geen reden hebt om ons te vertrouwen en dat het een gevaarlijke taak lijkt. Maar neem alsjeblieft even de tijd om erover na te denken. We zouden jullie voorzien van goede kleding, proviand en wapens. En als jullie echt succesvol zijn en de geesten uit de weg ruimen - of wat daar dan ook voor problemen zorgt - zal onze schatbewaarder jullie rijkelijk belonen. We zouden eindelijk weer veilig zijn en hier zonder angst kunnen leven. De hele stad zou voor altijd bij je in het krijt staan.”

Deze opening is voor jullie allemaal moeilijk te verteren. Niemand van jullie had immers een korte carrière als offer aan een watergeest op de agenda staan. Nou ... daar ben je in ieder geval vrij zeker van. De herbergier trekt zich terug in zijn keuken achter zijn toonbank om jullie de zaak te laten bespreken.
Jullie discussiëren een hele tijd heen en weer. Khay is er duidelijk op tegen en blijft benadrukken dat je die stedelingen hier niet kunt vertrouwen, wat de herbergier ook zegt. Orm lijkt besluiteloos, maar lijkt nogal ingenomen met de beloofde beloning. "De mensen zijn wanhopig." onderbreekt Hedwig "Je hebt ze gezien. De angst op hun gezichten toen ze ons probeerden te vangen. Het ongemak toen Yannik ze overhaalde." Raylania knikt en moppert: "Het zijn allemaal gewoon vissers, ambachtslieden, boeren. Eenvoudige mensen. Ze zullen hulp nodig hebben, als er iets waar is van deze geruchten.” “Dat is precies het punt." werpt de Taureaan tegen. "Wie zegt dat het niet allemaal onzin is? Verdwijnende vissen, zwermen kraaien, verlaten boerderijen. Zelfs als het al iets betekent, hoeft het nog geen verband te houden. Bijgeloof is gevaarlijk." De discussie gaat een hele tijd heen en weer. Maar uiteindelijk besluit je het aanbod aan te nemen.

Yannik is zichtbaar opgelucht als je hem uitzwaait en hem het goede nieuws vertelt. En inderdaad, de dorpelingen doen hun uiterste best om je goed uit te rusten. Je krijgt zwaarden, jachtbogen met pijlen, warme en stevige kleding van leer en bont en genoeg voorraden om een paar dagen buiten de stad te overleven. Twee gretige jongens van de militie bieden zelfs aan om je te vergezellen. Maar Khay lacht alleen maar spottend bij het zien van de schurken en Hedwig weigert beleefd. Die avond doet Yannik opnieuw een beroep op je geweten en benadrukt herhaaldelijk dat de hele stad op je hoopt en je vertrouwt.

 

Als je in de vroege ochtend van de derde dag vertrekt uit Skjarige, hebben jullie allemaal hetzelfde korte idee dat je gewoon weg kunt gaan en je geluk ergens anders kunt beproeven. Maar niemand zegt het. Jullie worden naar het bos gedreven door nieuwsgierigheid, het vooruitzicht op beloning en, niet in de laatste plaats, de wetenschap dat jullie de grootste en misschien wel enige hoop van de dorpelingen zijn.
Met een vertrouwd gevoel balanceert Raylania haar nieuwe jachtboog op één vinger voordat ze behendig een pijl in de verte richt. Khay kiest twee kleine dolken als haar wapens, terwijl Orm ook een goed gemaakte boog kiest. Lumix was tevreden met zijn staf en wilde geen verdere uitrusting. Hedwig zwaait tevreden het lemmet van haar korte zwaard op en neer en tikt het om de paar stappen op het schild dat een jonge vrouw haar heeft geschonken uit de familietrofee. De blonde krijger nam zelfs een paar munten aan voor de groep, die nu rinkelen in een kleine tas aan haar zijde.

Op de ruw geschetste kaart, die voor je is gemaakt op basis van de beschrijvingen van enkele boeren, ontspringt de rivier in de niet al te verre bergen, stroomt door een nederzetting genaamd Cumnor - een groter dorp op een goede dagmars hiervandaan, volgens Yannik - en baant zich dan een weg door het bos naar Skjarige. Er zijn een aantal markante punten in de omgeving, voor het geval je van de rivier af wilt. 

Maar omdat je op zoek bent naar een riviergeest, besluit je eerst het water te volgen. De begroeiing om je heen wordt steeds dichter en het wordt steeds stiller. Het geluid van de zee en de kreten van meeuwen vanaf de kust vervagen in de verte en worden vervangen door het gefluister van de wind in de bomen en het kabbelen van de rivier. Maar verder is het erg stil in dit bos. Geen zangvogels in de bomen, geen herten die in de verte brullen, geen muizen die ritselen in het kreupelhout, geen eekhoorns in de bladeren. Een drukkende stilte. Slechts heel af en toe vliegen kraaien over je hoofd en verdwijnen weer richting de bergen. Yanniks woorden dringen zich weer aan je op. Dit bos is echt iets vreemds.

 

Tegen de middag pakken zich dikke grijze wolken samen in de lucht en wordt het winderiger. Je bereikt een grote open plek bij de rivier. Een paar hutten staan rond een aantal kuilen waarboven half afgezaagde boomstammen liggen. Je hebt de houtzagerij gevonden waarover je verteld was.

Er staat een grote cirkelzaag bij de rivier, die zou kunnen worden aangedreven door het stromende water als het aandrijfwiel niet kapot was. In een van de bomen staat een grote cirkelzaag, waarvan het uiteinde uit de top van de stam steekt, die zachtjes wiegt in de toenemende wind en een spookachtig piepend geluid maakt. Afgewerkte planken liggen netjes opgestapeld aan één kant van het kamp, een grote ketel hangt boven een gekoeld kookgedeelte. Houten borden en bestek liggen er verlaten bij.

Als je geen antwoord krijgt op je geroep, doorzoek je voorzichtig de hutten. Je vindt geen enkele persoon. Gelukkig is er ook niets dat duidelijk wijst op een gevecht. Het kamp lijkt echter haastig te zijn verlaten. Er liggen speelkaarten op tafel in een van de hutten en je vindt een nu erg onsmakelijke maar onaangeroerde stoofpot in de ketel.

Plotseling ruist het dove paard zijn manen en strekt zijn neusgaten in de wind. "Ik ruik bloed. Menselijk. Niet ver van hier." Hij wijst naar het noorden. Jullie trekken meteen je wapens en verzamelen je op het plein tussen de hutten.
“Kom mee, Orm." Hedwig wijst vooruit. Khay, Lumix en Rayla maken zich klaar, terwijl Hedwig, met het schild voorop en Orm vlak achter haar, in het kreupelhout verdwijnt. Na enkele ogenblikken komen de twee terug en Orm gooit iets voor je voeten. Wat je in eerste instantie denkt dat een tak is, blijkt een menselijke arm te zijn. Hij houdt nog steeds een bot slagersmes vast.
Terwijl jullie magen een beetje in opstand komen, buigt Raylania zich voorover om het te onderzoeken. "Gescheurd bij het gewricht," informeert ze je. "Was er meer?" Hedwig wiegt haar hoofd. "Bloed. Genoeg. Te veel voor één persoon. De arm lag iets verderop in de struiken. Geen andere lichaamsdelen.”
Raylania knikt en snuift: "Ik ben stilletjes aan het twijfelen over de theorieën die geen betrekking hebben op monsters. Het zou nog steeds een beer kunnen zijn... een hele grote beer. Maar het ziet er zeker niet uit als het werk van mensen.” 

 

Voorzichtig kijk je nog wat rond in de onmiddellijke omgeving van het houthakkerskamp, maar je ziet niet echt meer sporen. Het kreupelhout is hier en daar beschadigd, maar je kunt geen sporen oppikken.

Dus besluit je om de rivier te blijven volgen. Maar vanaf nu houd je je wapens altijd in de aanslag en praat je zo min mogelijk. Een paar uur lang dwalen jullie gespannen door het bos, steeds de rivier volgend, totdat Orm een arm opsteekt en jullie abrupt tot stilstand komen.

Het bos klaart voor je op en onthult een andere open plek op de oever in het langzaam verdwijnende licht van de avond. Ondanks de sneeuwhopen en de bevroren grond bloeien hier hele rijen voor jou onbekende bloemen in veelkleurige pracht tussen enkele manshoge stenen die in vreemde formaties zijn opgesteld. De vreemdheid van deze plek wordt alleen overtroffen door de wezens die tegenover elkaar staan in het open veld tussen de hoge stenen en de rivier. 

Op het eerste gezicht lijkt het alsof een troep grote wolven een wilde grijze hengst in het nauw gedreven heeft en zich klaarmaakt om hem met ontbloot bovenlijf aan stukken te scheuren.
Maar als je een stukje van de dekking van de grote stenen nadert, stort dit beeld snel in. Ze zijn duidelijk te groot voor eenvoudige wilde dieren en lopen niet op handen en voeten, maar leunen naar voren met een hoge bult. Hun grijszwarte vacht is bedekt met restjes stof en hun voorpoten lijken meer op mensachtige armen met lange, scherpe klauwen. Ze ontbloten hun witte tanden en druipen speeksel. Ze staan echter met hun rug naar de rivier, aan de rechterkant geflankeerd door enkele rotsen. En ze lijken buitengewoon te aarzelen om het "paard" aan te vallen, dat tegenover hen staat aan de enige vrije kant. Hoe dichterbij je sluipt, hoe meer het lijkt alsof deze wolfwezens zelf degenen zijn die hier in het nauw gedreven zijn. Dan kun je eindelijk je tegenstander beter bekijken. Het witte wezen, waarvan je in de verte dacht dat het een statig grijs paard was, straalt een vale gloed uit. Zijn kleine ogen gloeien groenachtig op in de duisternis. De langwerpige mond onthult een rij scherpe hoektanden en vanaf de schouders naar de rug tot aan de achterpoten maakt de vacht plaats voor een laag witzilverkleurige schubben. In de gladde zilveren manen hangt verward zeewier en de staart zwiept heen en weer. Het wezen is echter niet helemaal ongedeerd: een lange snee siert zijn rechterflank.
Je kijkt aandachtig naar wat er gebeurt. Het paardenwezen zet een vastberaden stap in de richting van de wolvenfiguren als een van hen naar voren springt en slaafs zijn kaken opent om te bijten. Het paard steigert echter op het laatste moment en laat zijn voorhoeven op het hoofd van de wolf neerkomen. De wolf wordt onmiddellijk tegen de grond geslagen door de enorme kracht van zijn tegenstander en het "grijze paard" slaat zijn eigen hoektanden in de nek van de wolf.

Verbaasd kijk je toe hoe de vorm van de wolf langzaam verandert in een jonge, naakte vrouw die op de grond ligt, haar schedel verbrijzeld en bloederig. Je hebt duidelijk te maken met weerwolven. En ook het paardenwezen komt je diep in je geheugen bekend voor. Lumix is de eerste die fluistert: "Een kelpie. Dat is de watergeest die we zoeken.”.

Dan springen plotseling twee wolven tegelijk naar voren. De ene leidt de kelpie even af, waardoor de andere zijn hoektanden diep in de nek van de kelpie kan steken. Woedend richt de kelpie zich weer op, rukt de weerwolf bij zijn nek de lucht in en slingert hem halverwege de open plek, waar hij met een brul op een steen slaat en roerloos blijft liggen. Even later ligt daar een bebaarde man in plaats van de wolf. De tweede aanvaller weet maar net een hoefslag te ontwijken en trekt zich terug naar zijn medewolven. De twee overgebleven wolven trekken zich achteruit terug naar de rand van de rivier, maar durven blijkbaar niet de rivier in te gaan. In plaats daarvan grommen ze dreigend en wachten op een nieuwe kans om toe te slaan. Ondertussen heeft de watergeest gepauzeerd. Er lekt kleverige, amberkleurige vloeistof uit zijn keel en hij heeft duidelijk pijn. Er gaat een siddering door zijn witte lichaam en even lijkt het alsof hij zou kunnen omvallen... maar meteen staat hij weer stevig op zijn hoeven en ziet er nog kwader en vastberadener uit dan eerst.
Dan hoor je plotseling iets - niet fysiek in de wind - maar in je hoofd. Het klinkt als de stem van een oude, kwakende vrouw: "Help me. Ik smeek je." Je kijkt elkaar aan om er zeker van te zijn dat de anderen het ook gehoord hebben. Iedereen knikt onzeker. Zonder te weten waarom, weet je zeker dat het verzoek van de watergeest kwam. Maar er is geen tijd voor verdere afstemming. De wolven hebben het trillen van de kelpie opgemerkt en zien hun kans schoon. Nog steeds voorzichtig en met een zo groot mogelijke afstand proberen ze hun tegenstander van twee kanten te omsingelen. Het is onduidelijk of de weerwolven echt willen aanvallen of dat ze gewoon hopen op een kans om te ontsnappen. In elk geval heb je maar een paar seconden om te beslissen wat je wilt doen voordat de wolven of de kelpie toeslaan.

HOOFDSTUK 4

Het gebeurt zo plotseling dat het wezen contact met je maakt, je zelfs om hulp vraagt, dat je eerst verstijfd staat en niet goed weet wat je ervan moet denken. Instinctief richt je je spirituele blik naar binnen, je verzamelt de kracht die je al vaker in je hebt gevoeld en probeert de kelpie in gedachten te antwoorden. Je reikt uit, maar in plaats van woorden word je gegrepen door een golf van wanhoop, die zich al snel vermengt met woede. Woede omdat je dit moment van leven en dood hebt gekozen om een gesprek te beginnen.

Maar verzonken in de inspanning van concentratie, kun je niets anders doen dan toekijken hoe de twee weerwolven de watergeest aanvallen. Vreemde beelden flitsen door je hoofd. Het gecombineerde effect van magie en de mentale verbinding die je hebt gevormd, lijkt een aantal barrières in je af te breken en je ziet afzonderlijke, verdere beelden uit je herinneringen. Raylania, die opkijkt naar een bruin paard met de ogen van een kind en het zachtjes aait. Khay, die behendig met een klein mes een buidel uit de riem van een man snijdt. Orm, terwijl hij een kolossaal hert in het dichte woud aanvalt. Je deelt deze en andere beelden en het binnendringen van vreemde indrukken houdt je zo bezig dat je de verbinding niet zo snel kunt verbreken. De tijd verliest alle betekenis, gaat soms sneller voorbij, soms langzamer. Je bent je slechts terloops bewust van de strijd om je heen.

De kelpie richt zijn woede op zijn tegenstanders en ondanks de verwonding weet hij de eerste aanval nog net te ontwijken. De machtige kaken van de weerwolf knappen in de lucht samen als een bandijzer op de plek waar de schedel van de kelpie zich even daarvoor bevond. Hij zet zich schrap voor een tegenaanval, maar zijn hoeven vliegen ook ongehinderd door de lucht en verbrijzelen een steen in honderden kleine splinters als hij de grond raakt.

De drie wezens vallen elkaar keer op keer aan, maar geen van hen kan een beslissende klap uitdelen. Je blijft de mentale verbinding met de kelpie in stand houden. Omdat je niet zou weten waarom je je leven zou moeten wagen voor welk monster dan ook, of het nu een kelpie of een weerwolf is, kun je op deze manier misschien iets te weten komen. De mentale band die jullie bij elkaar houdt en die je hebt uitgebreid naar de kelpie, staat je echter niet toe om beelden van het wezen te ontvangen of zelfs maar een gesprek te beginnen, en de weinige gevoelens die naar je uitgaan zijn ook gericht op het gevecht. Tijdens een korte pauze in het gevecht, waarin de wolven langzaam om hun tegenstander heen draaien, kijkt de watergeest je nog een keer aan. Hoewel de blik niet veel meer is dan een kort hoofdknikje in jouw richting, voel je het aan je trekken. Alsof je tegen een gesloten deur duwt die plotseling opengaat, haast je je met je gedachten naar de kelpie toe. Het wezen, dat zich eerder verzette tegen jouw binnendringen in zijn geest, is van gedachten veranderd en heeft besloten gebruik te maken van jouw kracht.

Jullie lichamen blijven op dezelfde plaats, maar vanuit het oogpunt van de watergeest is deze strijd nu de jouwe geworden. Je voelt dat je nu ook verbonden bent met de kelpie en dat jouw welzijn verbonden is met het zijne. Nu trekken indrukken en herinneringen aan het wezen aan je voorbij, maar ze bestaan uit zulke vreemde beelden dat je ze nauwelijks kunt beschrijven. De wereld bestaat alleen uit contouren, doorkruist door beekjes en wervelingen van kleuren die geen naam hebben. De wind smaakt naar de geur van rozen en het geluid van een merel doet je denken aan het getal negen.

En toch kun je duidelijk zien dat het wezen dat je niet dood wil en de kelpie put daar nieuwe kracht uit. Je voelt zelfs dat de wond in zijn nek zich een beetje sluit, maar je voelt zelf ook pijn.

De twee wolven hebben besloten om samen aan te vallen. Ze vallen de kelpie aan, op jou, van beide kanten tegelijk. Op het laatste moment ontwijkt het paardenwezen, zodat de twee wolven in een werveling van klauwen en tanden in elkaar vallen. Ze staan weer op, enigszins versuft, net als de kelpie om zijn eigen as is gedraaid en een van de wolven met een krachtige trap in de rivier gooit, waardoor hij bewusteloos raakt. De laatste weerwolf ziet zichzelf in een hopeloze situatie en besluit te proberen te ontsnappen. In zijn gewonde toestand kan de kelpie alleen maar achter de voortvluchtige aan staren. Zodra de laatste tegenstander in het bos is verdwenen, word je terug in je eigen lichaam gekatapulteerd. Na een kort moment van oriëntatie zie je de kelpie ineengezakt op de grond liggen. 

“Waarom heb je dat gedaan?", drukt de figuur zwakjes uit, zijn wonden weer opengereten. "Waarom hielp je me niet toen ik je dat vroeg?" - Hedwig antwoordt als eerste: "We wisten niet of we je konden vertrouwen, geest. We waren tenslotte ingehuurd door de inwoners van Skjarige om je op te jagen zodat je de stad met rust zou laten." Het wezen kijkt je onbegrijpend aan, maar lijkt het dan te beseffen. "Nee, ik heb de stad niet aangevallen. Integendeel, wij Kelpies waren lang geleden de beschermers van de rivier en haar bewoners. Maar toen gebeurde er iets met dit gebied. De magie vervaagde en daarmee ook veel wezens die ervan afhankelijk waren. Wij Kelpies werden ook steeds minder en hoe minder vaak ze ons zagen, hoe enger we werden voor de mensen, elfen en dwergen. Uiteindelijk bestempelden ze ons als monsters, doodden ze ons of verjoegen ze ons. Maar een paar maanden geleden keerde ik terug omdat ik voelde dat het oude kwaad terug werd geroepen naar dit gebied. Maar ik was te laat, het kwaad was al te sterk geworden. Die wezens die tegen me vochten. Er was iets vreemds aan hen. Anders dan voorheen. Kunstmatig." De kelpie spreekt met een steeds zwakkere stem. "Ga verder de rivier op. Je zult een nederzetting vinden. Ik voel dat daar iets is dat je antwoorden zal geven. Verdrijf ... het ... kwaad."Met deze woorden bevriest het wezen en lost op in dunne draden van wit licht die naar de rivier drijven en als nevel naar de zee drijven.

 

De woorden van de kelpie wegen zwaar op je terwijl je de rivier blijft volgen. Had je het wezen kunnen redden? En kun je dit wezen echt vertrouwen?
“Waarom zou het tegen ons hebben gelogen op het moment van zijn dood?" vroeg Hedwig. "Ik denk ook dat we rond moeten vragen in Cumnor voordat we ons te vroeg verheugen," stemde Lumix in. "En trouwens, volgens de kaart is de kans groter dat we dit dorp voor het vallen van de avond bereiken dan helemaal terug naar de stad. Het is maar een paar uur reizen. En ik kan nu wel een pint bier en iets te eten gebruiken." voegt Khay eraan toe, waarop iedereen instemmend knikt.

Jullie marcheren verder en verder langs de rivier. Maar hoewel jullie je haasten, bereiken jullie het dorp niet voordat de zon ondergaat en de nacht valt. Een heldere volle maan komt op, maar wordt maar al te vaak verduisterd door dikke wolken die dreigende schaduwen over het land werpen. Hoewel je ze niet meer kunt zien, hoor je nog steeds de zwermen kraaien rondvliegen. Al snel strompel je door het bos in de zwarte nacht, de rivier en het zwakke schijnsel van je fakkels je enige gids. Nu in de duisternis lijkt het angstaanjagend stille bos nog dreigender en vreemder dan overdag. Je houdt je wapens gereed en luistert naar elk geluid in de duisternis.

Gelukkig hoef je niet veel langer de nacht in te marcheren. Voor middernacht klaart het bos weer op en zie je verschillende akkers. Een geplaveid pad leidt je nu weg van de rivier, langs bevroren velden waar in de zomer gewassen worden verbouwd en langs weiden waar rustig knorrende dieren dicht tegen elkaar aan kruipen om zich tegen de kou te beschermen. Niet al te ver weg zie je in een brede depressie de verlichte hutten van het dorp Cumnor. 

Na de berichten van Skjarige en je recente ontmoeting had je eigenlijk verwacht een klein, verlaten dorp aan te treffen. Je bent dan ook bijzonder verrast als je in de verte het levendige geroezemoes van talrijke stemmen hoort, afgewisseld met gelach en vrolijke kinderkreten. Bovendien schittert het centrum van het dorp in het felle licht van talloze grote vuren, die steeds weer opduiken tussen de schaduwrijke contouren van de afzonderlijke huizen. Voor een afgelegen bosdorp is deze nederzetting verrassend groot. Het pad verbreedt zich tot een geplaveid pad dat tussen eenvoudige maar goed gebouwde huizen van hout en klei naar het centrum van het dorp leidt.

Afgezien van een paar dunbevolkte, onbemande wachttorens en een drassige gracht heeft het dorp geen verdediging tegen bandieten of wilde dieren. Er staat zelfs geen wachter bij de ingang van het dorp. Alle inwoners lijken zich binnen te vermaken.

Als je langs de eerste huizen loopt, zie je verschillende manshoge menhirs die in een cirkel rond het dorp lijken te staan. Een van de menhirs staat vlak naast het pad, zodat je hem beter kunt bekijken. Om de brede steen is een doek gebonden. Grof linnen, beschilderd met talloze in elkaar gevlochten lijnen in allerlei kleuren. In de vier hoeken van de doek staat het symbool van de hamer van een smid.
Lumix krabt kort aan zijn voorhoofd en bekijkt het patroon wat nauwkeuriger. "Komen sommige van deze patronen je niet vreemd bekend voor? Ik zou zweren dat ik me sommige herinner."
Raylania knikt instemmend. "Ja, ik ken ze ook. Op de een of andere manier komen ze me bekend voor... " zegt Raylania en grimast dan "... maar niet op een goede manier. Hoe langer ik naar haar kijk, hoe meer mijn maag omdraait. Ik weet gewoon niet waarom." Je kunt echter geen wijs worden uit het verwarrende patroon, totdat Orm plotseling naar Hedwigs voorhoofd wijst. "Zie je echt de gelijkenis niet? Deze tekens hebben precies dezelfde stijl als de tatoeages op ons hoofd.”
Instinctief raken jullie je voorhoofd aan. Nu herkennen jullie het allemaal. Maar meer kunnen jullie niet bedenken. Een zwarte sluier hangt ondoordringbaar over je herinneringen. Jullie zijn even stil totdat Raylania nadenkend het woord neemt: "Heel vreemd dat we zulke tekens alleen hier zien. Niemand heeft ons er eerder op gewezen. Kennen ze zoiets niet in Skjarige? Het kan toch niet iets zijn dat alleen in dit dorp bestaat... of wel??" Lumix moppert: "Denk aan de woorden van de Kelpie. Misschien moeten we onze tekens voorlopig voor onszelf houden.”

Iedereen is het ermee eens. Jullie trekken de kappen van jullie mantels iets verder over jullie hoofden. Lumix kamt zijn lange manen tussen zijn horens en diep in zijn gezicht. Hij ziet er nog vreemder uit dan gewoonlijk, maar het teken is verborgen.

 

Achterdochtig maar geïntrigeerd door de drukte, ga je dieper het dorp in. Hoewel de huizen in eerste instantie verder uit elkaar staan, is het interieur van de nederzetting bijna te vergelijken met een stad. De eerste stenen huizen werden hier zelfs dichter op elkaar gebouwd. Kleurrijke wimpels en slingers hangen boven de paden tussen de huizen, versierd met houtsnijwerk, beschilderde houten panelen of zelfs fruit en gebak. Losse draden getuigen ervan dat sommige bewoners er al gebruik van hebben gemaakt. De deuren van de meeste huizen zijn ook versierd met kleurrijke symbolen of kleine spreuken, maar haastiger en minder artistiek dan op de stenen aan de rand van het dorp. 

Afgezien van een paar dartelende kinderen kom je niemand tegen als je door het dorp loopt. Wanneer je het enorme dorpsplein bereikt, wordt duidelijk waarom. Alle inwoners lijken zich daar verzameld te hebben. Tientallen, zelfs honderden tafels zijn bijeengebracht en in lange rijen opgesteld, waar voornamelijk mensen, dwergen en zelfs een paar halflingen zitten, eten, drinken, praten en lachen met elkaar. Andere dorpelingen staan in kleine groepjes rond biertafels of showkraampjes. Aan de zijkanten van het plein zijn talloze kraampjes en kooktoestellen opgesteld, die een verleidelijke geur verspreiden. Mensen wachten in lange rijen voor deze kraampjes op hun beurt. Af en toe spelen er zelfs een paar barden op de tafels, begeleid door brullende burgers.

De meeste mensen hier dragen eenvoudige boerenkleren. Een bijzonder grote tafel is neergezet op een verhoging aan het hoofd van het plein. In het midden daarvan zit een witharige, maar levendige vrouw in lichtgroene, met nerts genaaide aristocratische kleding te lachen en met haar pul op verschillende dorpelingen te toosten. Links van haar zit een dwerg versierd met gouden kettingen, zijn gepolijste maliënkolder glimmend in het licht van de vele fakkels en vuren. Zijn bruine baard reikt bijna tot aan de grond en hij lijkt de tijd van zijn leven te hebben terwijl hij een hele ganzenbout door zijn keel probeert te duwen. Tot slot zit rechts van de witharige vrouw een lange, broodmagere man in een turkooiskleurig gewaad versierd met zilveren draden. Zijn gespierde armen zijn vrij ondanks de kou. Op zijn verder ogenschijnlijk kale hoofd draagt hij een kleine pet in dezelfde kleur als zijn gewaad. Af en toe heft iemand in de menigte zijn beker in de richting van de man en roept iets, waarop hij kalm maar welwillend de oproep beantwoordt.

Terwijl je de indrukken laat bezinken, komt er een dikke dwerg naar je toe. Hij draagt een eenvoudige bruine mantel, maar een ring met een glimmende rode steen aan zijn vinger getuigt van zijn rijkdom. Hij veegt kort met een hand zijn verfomfaaide rode haar uit zijn gezicht en spreekt je aan met een licht schelle stem: "Heda, jij! Ik wens je een fijne wintervakantie! Ook vreemdelingen hier, hè? Je komt precies op het goede moment, kan ik je vertellen." Hij wil een slok nemen van zijn pul, kijkt verbaasd, werpt een blik naar binnen en kijkt je weer aan. "Oeps, het lijkt erop dat ik bijgevuld moet worden. Kom op, je moet deze gekruide wijn proberen!”

In de hoop misschien wat antwoorden te krijgen, volg je de dwerg naar een van de kraampjes. De dwerg overhandigt ieder van jullie een wachtende pul warme, geurige wijn en legt er een paar munten naast. "Maar de volgende ronde is voor jullie!" zegt hij met een knipoog.

“Hartelijk dank!", antwoordt Raylania uiteindelijk "'Ook buitenlands', zei je? Dus je komt ook niet uit het dorp?", lacht de dwerg als antwoord. "Nee. Sommigen van ons hebben zich inmiddels hier gevestigd, maar zoals bijna elke goede dwerg werk en woon ik nog steeds onder de berg - een heel stuk verderop. Maar het winterfestival is de reis waard en onze vriendschap met de mensen hier is ook goed. Dat is trouwens onze hetman daarboven." Hij wijst naar de dwerg op het voetstuk, die ondertussen al een puinhoop maakt van de volgende vogel. "Hij heeft een weddenschap verloren en moest vandaag de hele Stollenvier inladen. Maar hij heeft er zeker geen spijt van, zo te zien. Het winterfeest van dit jaar is uitzonderlijk indrukwekkend.”

“Daar zijn we een beetje verbaasd over," bekent Hedwig stilletjes.ou zien, we komen van de kust, niet ver van hier zelfs. Daar leven de mensen in angst voor riviergeesten en monsters uit het bos. En hier vermaakt iedereen zich alsof de wereld vrij van zorgen is.”

“Hah, Skjarige. Ze zijn gewoon boos dat ze niet zijn uitgenodigd! Laat ze gewoon hun eigen magiër zoeken!", zegt een jonge vrouw naast je, die het gesprek lijkt te hebben opgevangen, nors. "Het beste wat ons ooit is overkomen." Ze ziet er al erg dronken uit, haar bruine haar hangt in slierten naar beneden en verschillende rode vlekken bedekken de grijze wambuis die ze draagt. Desondanks lijkt ze redelijk vriendelijk. Raylania draait zich naar haar toe met haar pul en glimlacht geposeerd maar overtuigend. "De Skjarigers zijn een vreemd stel, je hebt gelijk. Maar een magiër?" vraagt ze dan, volledig naïef acterend "Daar is ons niets over verteld. Zou je ons over hem willen vertellen?" De dronkaard knort tevreden en kijkt naar het voetstuk: "Hij dook hier minder dan een jaar geleden op en beloofde ons bescherming - voor een klein prijsje natuurlijk. De dorpsdeurwaarder wilde hem eerst wegjagen, bah! Maar dit is maar een klein dorp. Wolven, beren, kobolden, bandieten. De afgelopen winter was zwaar. Gelukkig bedacht ze zich. Sindsdien: niets meer. Een paar vlaggen opgehangen, een paar amuletten uitgedeeld en ZACK! Geen wilde dieren meer die ons vee stelen. Geen last meer van die verdomde kobolden en al die andere monsters die het dorp in proberen te komen. Niets! Natuurlijk was het niet voor niets... echt niet." De jonge vrouw wordt even rustiger en nuchterder... dan boert ze luid en grijnst weer "Maar wat doe je niet voor een zorgeloos leven, toch? En nu, neem me niet kwalijk. Ik moet even pissen.”

“Interessant ... misschien moeten we een praatje met hem maken?" zegt Hedwig, terwijl ze ook naar de kale man in het blauw kijkt. Je verontschuldigt je bij de dwerg, die je alleen maar vriendelijk gedag zegt.

Lumix baant zich gemakkelijk een weg door de feestende menigte tot je uiteindelijk voor het podium stopt. Je eerste pogingen om de magiër of de dorpsoudste aan te spreken worden gesmoord door het lawaai van de menigte. Maar, opvallend als je bent, wenkt de dorpsoudste je al snel dichterbij. "Hartelijk dank," zegt hij. begint Hedwig te spreken, "en ... eh ... een gelukkig winterfeest!” “Hetzelfde voor jou," antwoordt de vrouw op neutrale toon, terwijl de magiër je met grote belangstelling aankijkt. Alleen de hetman van de dwergen negeert je volledig ten gunste van een pudding. "Wat is er zo dringend dat het niet kan wachten tot na het feest?" De toon van de reeve wordt nu licht geïrriteerd en haar gelaatstrekken zien er streng uit terwijl haar vingers met het amulet om haar nek spelen. Haar blik blijft naar jullie wapens glijden. Ze lijkt er duidelijk een probleem mee te hebben dat je ze zo openlijk laat zien tussen al deze mensen.
“We zijn gekomen omdat we gehoord hebben van een behulpzame magiër die volgens de geruchten in de buurt zou zijn," zegt Hedwig, terwijl hij naar de man in het blauw kijkt, die je geïnteresseerd aankijkt en, in gedachten verzonken, met zijn linker wijsvinger langs de gravures op een indrukwekkende, glanzend zilveren smeedhamer gaat die voor hem op tafel ligt. Khay klikt onwillekeurig met zijn tong bij het zien van het meesterlijk bewerkte stuk, maar dit wordt overstemd door het algemene lawaai. "In een stad niet ver van hier, geteisterd door vele kwaden, zouden zijn diensten goed van pas kunnen komen.”

De dorpsoudste kijkt zichtbaar tevreden naar de man, wiens glimlach iets breder is geworden. Hij staart je vreemd aan vanuit zijn ijsblauwe ogen, waarin je geen spoor van humor vindt. "Zie je, Tidopror? Het woord van je grote daden heeft zich al verspreid." Zich weer tot jou wendend, vervolgt ze iets serieuzer: "Maar is dit echt zo dringend dat het niet wat langer kan wachten? Dit is een vredig festival. Geen dag voor zorgen.”

Een groep zeer dronken dwergen nadert. Ze dragen een lange, smakeloze bloemenkrans en zijn duidelijk op weg naar hun hetman. Raylania staat hen in de weg en de vrolijke, wankelende baardmannen duwen haar gewoon opzij - veel bruusker dan waarschijnlijk de bedoeling was. Haar kap valt naar achteren. Ze trekt hem meteen weer over haar hoofd, maar het is genoeg voor de magiër om een glimp van haar voorhoofd op te vangen. De ogen van de Amazone en de magiër ontmoeten elkaar kort. Geen van de anderen merkt het echter en Hedwig gaat verder: "Het is echt dringend. We hebben een lange weg afgelegd. Zou je even de tijd willen nemen om met ons te praten?" De magiër staat sierlijk op. "Natuurlijk wil ik dat." Zijn stem is diep en heel kalm "Het is het beste als we in een rustigere omgeving praten. Ik pak even mijn jas." Hij draait zich om en beklimt de trap aan de andere kant van het perron voordat hij over zijn armen wrijft in de kou. "Ik ben zo terug.”
De reeve kijkt de magiër even na en kijkt dan, voorzichtig giechelend, toe hoe de hetman door zijn kameraden ceremonieel wordt getooid met de bloemenkrans.
Jij wacht.

Terwijl je wacht, neemt het volume in de menigte plotseling toe. De hetman, die net nog geamuseerd en vrolijk was, is duidelijk niet in de stemming om met bloemen versierd te worden. De vrolijke dwergen willen het toch en de broederlijke plagerijen veranderen in een serieuze ruzie. De reeve blaft op onnodig harde toon naar de dwergen. Ook aan de tafels om je heen slaat de stemming om. Boze kreten klinken uit de menigte die nog aan het feesten was. Je hoort serviesgoed breken. Dan gooit een boze boer naast je de hele tafel omver omdat een serveerster bier over zijn hoofd heeft gegoten. Hedwig gebruikt haar schild om een stenen bierpul af te weren die haar anders in het hoofd zou hebben geraakt. Khai en Orm worden bijna meegesleurd in de vechtpartij van de dwergen met hun hetman op het platform. De bloemenkrans wordt rood als een man met een baard hem in het gezicht van de reeve duwt. Je grijpt naar je wapens, maar laat ze voorlopig in je holsters zitten.
Als je je omdraait, zie je mokken bier in alle richtingen over het plein vliegen. Sommige mensen en dwergen beginnen elkaar aan te vallen met vuisten, gebroken flessen en stoelen en schreeuwen wild naar elkaar. Een groep halflingen schopt een man die op de grond ligt. Steeds meer burgers lijken woedend te worden en plotseling bevind je je in het middelpunt van een grootschalige, ongebreidelde massale vechtpartij zonder veilige uitweg. 

“Voel jij het ook?" vraagt Lumix, terwijl hij zijn staf beschermend voor zich houdt. "Ja," antwoordt Hedwig "Er is hier krachtige zwarte magie aan het werk. De lucht is er vol van en het wordt sterker. Dit gaat slecht aflopen.”

 

HOOFDSTUK 5

“Maar wat kunnen we doen?" zegt Raylania twijfelend, terwijl ze jou op haar beurt aankijkt terwijl je verschillende projectielen blijft ontwijken, blij dat de boze menigte niet probeert op te rukken op het platform - nog niet, moet je aannemen. "Ik ben nog helemaal nieuw in dit magische gedoe.” - “Ik weet ook niet precies wat ik hier moet doen," voegt Lumix eraan toe. "Ik voel me veiliger bij de elementen.”

“Laten we hier dan voorlopig weggaan en hopen dat ze uit zichzelf kalmeren en het dorp niet platbranden," geeft Hedwig haar mening, waar je het graag mee eens bent nadat je wat gegooide etensresten moet ontwijken. Het platform ligt aan de rand van het plein, maar je wordt aan alle kanten omringd door dorpelingen. Ze lijken eerder ruzie met elkaar te maken dan aandacht aan jou te besteden - aan de flarden woorden kun je zelfs zien dat allerlei oude ruzies in één keer weer lijken te zijn losgebarsten - maar je verwacht niet dat je er zomaar doorheen komt.

Ook van de dorpsoudste hoef je geen hulp te verwachten; zij heeft nu ruzie met de hetman, maar gelukkig schreeuwen die twee alleen maar tegen elkaar. Als Khay haar dolken wil trekken, houdt Hedwig haar tegen. "Geen van hen lijkt gewapend te zijn. En het is bijna zeker het werk van de magiër. Dus we moeten proberen niemand te doden."Enigszins aarzelend, maar met een begrijpend knikje, bergt Khay zijn wapens op.

“Goed dan," zegt Raylania. "Lumix, Orm, alsjeblieft."Inderdaad, de twee grootste leden van de groep lopen vooruit en verdelen de menigte voor zich. Al na een paar stappen hoor je geroep van "Hé, ik geef je een thaler als je mijn ploeg trekt zodat mijn os kan uitrusten!" of een meer algemene "De buitenlanders willen waarschijnlijk gewoon ons land stelen!" en de mensen, dwergen en sommige elfen om je heen worden vijandiger met elke stap die je over het grote dorpsplein zet. Sommige armen reiken naar je uit en het wordt steeds moeilijker voor je twee golfbrekers om vooruit te komen. Stap voor stap vecht je je een weg naar voren, waarbij je ongenode handen van je afschudt, waarbij Raylania ook af en toe een greep doet, waardoor de grijpers het uitschreeuwen van de pijn. Afgebroken tafelpoten en ander hout worden als knuppels naar je geslingerd, waarvan Hedwig sommige kan afweren met haar schild, terwijl andere je pijnlijk raken. Het wordt echter nog gevaarlijker als een paar schurken je met messen aanvallen. In de menigte kun je nauwelijks ontwijken of een van je wapens goed hanteren. Lumix gebruikt de kleine sikkel die hij van Skjarige heeft meegenomen om kruiden te verzamelen als geïmproviseerd wapen, terwijl Raylania vertrouwt op haar meleevaardigheden en Orm een pijl gebruikt als steekwapen. Naarmate de aanvallen intenser worden, steek je ook zonder aanzien des persoons in de menigte om uiteindelijk te kunnen ontsnappen.

Uiteindelijk bereik je het einde van het plein, krijg je weer wat ruimte en begin je naadloos te rennen. Een deel van de menigte achtervolgt je en schreeuwt vervelende leuzen. Ze zijn echter zo dronken dat ze het al snel opgeven. Je rent het dorp uit en verstopt je in een nabijgelegen struik totdat je zeker weet dat je niet meer achtervolgd wordt.

“Ik zweer dat ik in de toekomst elke schijnbaar vriendelijke nederzetting links zal laten liggen," tekent Khay. "Het is niet jouw schuld, weet je nog?" antwoordt Lumix en Orm knikt instemmend. Hij maakt een beweging met zijn vingers alsof hij zand van de ene hand in de andere giet. - "Precies, we moeten even wachten," Raylania raadde het gebaar goed. "En dan moeten we kijken of we de magiër op de een of andere manier kunnen vinden. Hij heeft heel wat uit te leggen.”

Dus wacht je tot de geluiden uit het dorp afnemen en uiteindelijk bijna helemaal stil worden. Je keert met een misselijk gevoel terug naar het dorp, maar wordt niet aangevallen. De dorpelingen kijken elkaar moedeloos aan, de meesten onbegrijpend over hun eigen gedrag. Enkele van degenen die ernstiger verwondingen hebben opgelopen, worden snel naar hulp gesneld.

 

De oudste wrijft vertwijfeld en verbaasd over haar hoofd en kijkt naar de menigte, waarin de dorpelingen langzaam uit een trance lijken te ontwaken. Degenen die op de grond zijn gevallen worden overeind geholpen, op sommige schouders wordt verontschuldigend geklopt. Maar van de uitgelaten stemming blijft niets over. "Waar ging dat allemaal over?" vraagt ze vaag. "Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Een paar kleine ruzies, ja. Maar ... .” - “De tovenaar moet je beïnvloed hebben om te kunnen ontsnappen," antwoordt Lumix, waarop de vrouw hem verbaasd aankijkt. "En waarom zou hij dat doen?" Ze laat haar ogen over je dwalen en zegt dan veel kordater. "Jij! Deze man staat hier bekend en wordt geëerd als weldoener. Dan kom jij opdagen en ineens begint iedereen elkaar aan te vallen. Vertel eens! Wat wilde je met de magiër doen?”

De vraag verbaast je eerst. Maar dan begint Raylania te spreken: "Niets, we wilden hem eigenlijk alleen maar om hulp vragen. Maar ik heb het vermoeden dat jullie magiër niet de goede persoon is die hij beweert te zijn. Toen hij dit zag," ze trekt haar kap terug en onthult het teken, "liep hij weg. En ik vond de blik op zijn gezicht helemaal niet leuk." De oudste kijkt even naar het bord. "Ik weet niet waar het over gaat. Maar het doet me een beetje denken aan de vormen die de tovenaar op onze amuletten schildert.” - “We hebben een redelijk vermoeden dat de magiër achter de aanvallen op Skjarige zit. En als hij je zo goed gezind is, waarom zou hij je dan op deze manier misbruiken? Weet jij waar we hem kunnen vinden?" zegt Hedwig. - "Helaas niet, hij komt regelmatig in de stad, maar ik kan niet precies zeggen waar hij woont," antwoordt de vrouw.

“Maar dat kan ik wel," komt de hetman van de dwergen vanaf de zijkant tussenbeide. "Ik heb tenminste een vermoeden. Zie je, er zijn enkele verlaten mijnen in de bergen. Ik heb onlangs een kleine groep erop uitgestuurd om de mijnen te verkennen, maar mijn verkenners meldden dat ze er geen konden bereiken. Vreemd slecht weer en aanvallen van wilde dieren, zelfs monsters, hadden hen teruggedrongen. Ik had aangenomen dat er gewoon iets te veel sneeuw op een pas lag en omdat ze verder uitstekend nieuws brachten, liet ik de zaak rusten. Maar nu denk ik - wat als de magiër zich in de mijn heeft gevestigd.”

“Er zou iets achter kunnen zitten," Lumix is het ermee eens, Orm en Khay knikken ook. "Kun je ons vertellen waar deze mijn is??" Hedwig legt je kaart op tafel en de hetman roept een andere dwerg erbij, die een houtskoolpotlood uit zijn jas trekt en met verrassend vaardige streken de bergen en passen toevoegt. Hij denkt even na en voegt dan een paar punten toe op de berg waar de mijn zou moeten liggen. "Als ik het me goed herinner, is deze mijn in een vrij typische stijl gegraven. Dan zou het hier in de buurt moeten zijn," hij wijst naar de punten, "moeten er ventilatieopeningen zijn. Met een beetje geluk vind je er een waardoor je ongemerkt naar binnen kunt." Je bedankt hem en draait je terug naar de dorpsoudsten. "Kunnen we vannacht hier blijven? En morgen paarden huren? Dat kunnen we natuurlijk betalen." - Ze kijkt je aan en knikt. "Natuurlijk. Het feest lijkt toch al voorbij te zijn." De dorpelingen en gasten verlaten langzaam het plein, sommigen hinkend of met restjes stof tegen hun hoofd. "Er is een herberg, ik breng jullie erheen. Misschien is er nog een plaatsje vrij. Neemt u ons niet kwalijk, meneer Hetmann." De aangesproken man zit te piekeren in zijn stoel en kijkt op, een paar flarden van de bloemenkrans bungelen nog aan zijn hoofd. "Natuurlijk. En jij, doe me alsjeblieft een plezier. Als je veilig in en uit de mijn komt, stop dan hier op de terugweg en vertel me wat je hebt gezien, zodat ik weet of het de moeite waard is om de mijn te heropenen. Je wordt natuurlijk beloond." Je gaat akkoord en gaat op weg naar de herberg, waar je een rustige nacht kunt doorbrengen. 

De volgende ochtend huur je paarden en voeg je wat klimhaken, touwen, fakkels en dikkere handschoenen toe aan je uitrusting, zodat je voorbereid bent op de bergen en eventuele beklimmingen, en je trekt de bergen in. De aanvankelijk glooiende heuvels worden steeds steiler, gemengde bossen maken plaats voor dennen en lariksen. Steeds weer vind je kleine stroompjes waar je je dorst kunt lessen en af en toe komt er een gewei uit het struikgewas aan de kant van het pad tevoorschijn dat je verleidt om je voorraden aan te vullen met vers vlees. Als Orm tegen de avond daadwerkelijk zijn boog oppakt en aangeeft dat hij wil gaan jagen, houdt Raylania hem zachtjes tegen. "Misschien kunnen we beter bij elkaar blijven. Wie weet wat de magiër nog meer in petto heeft als hij ons echt wil pakken." Orm kijkt een beetje teleurgesteld, maar knikt begrijpend. Zijn gezicht klaart een beetje op als Lumix hem wat van het gedroogde fruit geeft dat hij in het dorp had gekocht. Jullie hebben je kamp opgeslagen in een kleine holte, goed beschermd tegen nieuwsgierige blikken door de omringende rotsen en het kreupelhout. Toch houden jullie uit voorzorg liever om beurten de wacht en brengen jullie een nogal onrustige nacht door.

Ondanks je pijnlijke ledematen kun je de volgende dag fris en in prachtig helder weer je weg vervolgen. In de namiddag verdwijnt de begroeiing steeds meer en moet je voorzichtig zijn op het stenige pad om er zeker van te zijn dat je de juiste stappen neemt. Het sneeuwdek lijkt ook dichter te worden, met alleen de korte uiteinden van grassen en struiken die uit het heldere wit steken. De zachte ondergrond en het steeds steilere pad vragen steeds meer van je uithoudingsvermogen. Maar als je 's avonds bij een kleine grot aankomt en achterom kijkt langs het pad terwijl Orm een klein vuurtje aansteekt van takken die je onderweg hebt verzameld, kun je niet anders dan je verbazen over het uitzicht dat zich aan je voordoet in de heerlijke lucht. Als je naar het zuiden kijkt, denk je dat je Skjarige en de zee in de verte bijna kunt zien liggen. Raylania deelt een paar zeer smakelijke koekjes die ze gebruikte om haar proviand in Cumnor aan te vullen, wat je nog meer opvrolijkt.

Na een rustige nacht word je echter wakker met een onaangename verrassing. De heldere lucht heeft plaatsgemaakt voor een vlaag sneeuw waarin je nauwelijks een paar stappen kunt zien. Jullie besluiten om jezelf vast te binden voor de veiligheid, waarvoor de touwen die jullie hebben meegenomen meer dan voldoende zijn, en zo gaan jullie weer op weg met jullie kappen laag over jullie voorhoofd getrokken. Orm, met zijn goede gezichtsvermogen en zekere tred, gaat voorzichtig maar zeker voorop, terwijl Lumix achteraan de groep gaat lopen.

Je kunt de gestalten van je metgezellen slechts vaag zien in de dwarrelende vlokken, terwijl de bijtende kou zijn scherpe vingers in elk gat van je dikke kleding graaft. Het wit ligt dik op je schouders en rugzakken. Het groeit langs je enkels en benen alsof je langzaam wegzakt in een ijskoud moeras. Je stappen worden zwaarder en zwaarder, je durft nauwelijks te spreken omdat het koude water je meteen in de mond blaast.

Na korte tijd splitst het pad zich en als de sneeuwstorm even afneemt, besef je dat het pad rechts van je steil naar beneden loopt. Helaas ziet Lumix de afgrond een moment te laat. Hij zwaait een hartslag lang wild met zijn armen voordat hij naar beneden stort. Hij hangt met een ruk in de lucht en wordt ruw tegen de rots geslagen als zijn kameraden, die hem nog net aan het touw konden vasthouden, hem weer op het pad trekken. Zwaar ademend klampt Hedwig zich even vast aan de rotswand links van je en durft geen stap verder te zetten. Lumix praat haar naar beneden, terwijl Raylania naar Orm kijkt om hem te laten stoppen. Dan ziet ze een beweging in de stuifsneeuw achter de man. "Orm, kijk uit!" roept ze. Maar de waarschuwing komt te laat. Een vreselijke poot komt plotseling tevoorschijn uit de sneeuw en raakt Orm op zijn wang, scheurt zijn halve gezicht open en laat hem over de afgrond tuimelen. Je kijkt geschokt toe hoe de plotselinge schok ook Raylania van haar voeten slaat en over de afgrond laat tuimelen. Hedwig is de volgende, maar kan nog net voorkomen dat ze uit alle macht haar evenwicht verliest. Je staat net op het punt om je metgezellen weer overeind te trekken als het wezen voor je weer in je bewustzijn wordt gedwongen. Een enorme, zilvergrijze beer komt langzaam tevoorschijn uit de dwarrelende vlokken en verspert je de weg. Als hij op zijn achterpoten gaat staan, torent hij zelfs Lumix ruimschoots voorbij. Zijn onnatuurlijke, ijsblauwe ogen doen je denken aan die van de tovenaar op het dorpsfeest. "Je pad zal hier eindigen," hoor je een diepe stem in je hoofd galmen, maar het lijkt niet van de beer te komen. In plaats daarvan hoor je de stem van de magiër in je hoofd, maar veel wilder en luider dan in het korte gesprek in het dorp. Met een veel te snelle beweging haalt hij een klauw naar Khay uit, maar ze weet zichzelf nog net te vangen en op het juiste moment te bukken, waardoor ze nog een paar vingers richting de afgrond glijdt voordat ze haar kalmte hervindt. Ondertussen heeft Lumix zijn staf opgeheven en vallen er verschillende brokken sneeuw van bovenaf op de beer, die de klappen alleen maar van zich afschudt. Zijn blik valt op Hedwig, die nog steeds moeite heeft om niet ook over de rand te vallen.

Khay trekt haar dolken, snijdt het touw door om haar meer vrijheid te geven en duwt zich een weg naar de beer. Precies op het juiste moment slaat ze de messen in de zij van het monster als het Hedwig probeert aan te vallen. Maar zelfs deze klap lijkt de beer maar even af te leiden. Hij breekt met zijn kaken naar Khay, die deze keer iets te langzaam reageert. De kaken sluiten zich om haar linkerbovenarm. Het pantser kraakt onder de machtige kracht en ze schreeuwt het uit van de pijn als de arm plotseling weer wordt losgelaten nadat Lumix een aantal scherpe scherven ijs heeft afgescheurd en naar de beer heeft geslingerd. Hedwig heeft nu haar houvast gevonden, waarbij ze haar innerlijke magie meer onbewust dan opzettelijk gebruikt, en het trekken aan het touw is iets gemakkelijker geworden. Ze trekt haar zwaard, maar heeft geen tijd om haar schild van haar rug los te maken en kan ook een klap uitdelen aan de beer, die net binnen haar bereik is. Na nog een klap van Khay staat de beer weer op en slingert bloederig kwijl naar je met een bloedstollend gebrul, dat meteen op je gezicht bevriest.

Op dat moment neemt de druk op Hedwig af en klimt Raylania weer op het pad achter de beer. Een snelle blik in haar ogen is genoeg om een spontaan plan te maken. Je trekt met al je kracht aan het touw en een plotselinge windvlaag van Lumix is genoeg om de beer over het touw de afgrond in te laten tuimelen. Uitgeput zak je ondanks de kou op de grond en denkt even na over het afgesneden touw dat aan Raylania's middel bungelt en getuige is van het lot van je stomme metgezel. "Hij heeft het zelf doorgesneden," zegt Raylania met een lage, gebroken stem. "Ik kon hem maar vaag zien, maar hij hing aan het touw en bewoog zwakjes. Zijn hoofd zat onder het bloed. Ik kon geen grip vinden op de rots en ... en toen trok hij zijn mes en ..." Haar stem verslapte. Hedwig loopt voorzichtig naar de afgrond en probeert naar beneden te kijken, maar kan door de sneeuw maar een paar stappen zien. "We moeten proberen naar beneden te klimmen en hem te redden!" zegt ze, maar Raylania schudt verdrietig haar hoofd. "Het duurde een paar seconden voordat ik zijn boog tegen een rots hoorde kletteren. Het moet een heel eind naar beneden zijn. En we kunnen geen houvast vinden in de sneeuw." Jullie staan nog een paar minuten bij elkaar terwijl de sneeuw jullie langzaam begint te bedekken. "We moeten doorgaan, wie weet wat de magiër onze kant op stuurt," zegt Lumix uiteindelijk. "Misschien kunnen we op de terugweg zijn lichaam zoeken, zodat we hem tenminste een fatsoenlijke begrafenis kunnen geven." Ondanks je verslagenheid zie je geen andere manier.

“Jij hebt de stem toch ook gehoord?" vraagt Hedwig aan de groep. "Ja, zo duidelijk alsof hij naast ons stond. Het lijkt erop dat we op de goede weg zijn. We moeten doorgaan.”

Weer aan elkaar vastgebonden sjokken jullie nog ongeveer een uur door de stuifsneeuw terwijl de lucht weer opklaart en er slechts een paar vlokken om je heen waaien. Het pad waarop je je bevindt blijft smal, de afgrond steil. Je moet verschillende keren stoppen zodat Lumix met zijn staf het sneeuwdek kan controleren als je niet zeker weet waar het pad precies verder gaat. Toch blijven verdere verrassingen je bespaard en zie je uiteindelijk een bredere vallei onder je, omlijst door de toppen van de omringende bergen. Zelfs zonder de kaart opnieuw te raadplegen, herken je aan de prominente pieken dat de mijn zich hier moet bevinden. Je ziet zelfs een opening in een van de rotswanden op ongeveer anderhalve kilometer afstand, maar je bespeurt beweging. Twee menselijke figuren in bruine gewaden staan daar, van een afstand duidelijk zichtbaar tegen de grijswitte achtergrond. Het pad dat je volgt slingert zich tussen de rotsen naar beneden, zodat je het grootste deel van de tijd uit het zicht van de bewakers bent.

Raylania steekt haar hand op en wijst in een andere richting. Iets onder je en ongeveer honderd passen verderop sjokken zes figuren, ook gekleed in mantels, door de sneeuw naar de ingang van de mijn. Ze lijken dikke kleding onder hun kappen te dragen en hebben hun capuchon over hun hoofd getrokken om zich tegen de kou te beschermen, dus je kunt geen details onderscheiden. Twee van de figuren zijn echter aanzienlijk kleiner dan de anderen en lijken dwergen of kabouters te zijn. 

Een groot net, waar de poten van een hond of wolf uitpuilen, wordt door de groep door de sneeuw gesleept. "Ze zouden nu niet zichtbaar moeten zijn vanaf de ingang," fluistert Raylania. Als we ze verrassen, kunnen we ons vermommen.

 

Hoofdstuk 6 

Je weet niet of er misschien vaardige vechtersbazen tussen de cowls zitten, dus het lijkt geen slecht idee om een gevecht te vermijden en via een van de ventilatieschachten die de dwerg had aangewezen naar binnen te gaan. Je probeert de positie van de ingangen op de kaart te vergelijken met je omgeving en ontdekt zowaar een kleine richel op de heuvelrug waarachter zich zo'n ingang zou kunnen bevinden. Hoewel het benodigde klimwerk niet zonder gevaar lijkt te zijn, is het gemakkelijker te beheersen in vergelijking met een gevecht tegen onbekende tegenstanders. Je hebt in de stad ook voorzieningen getroffen voor deze mogelijkheid, dus begin je met stijgijzers en hamers de wand te beklimmen. Gelukkig voor jou is de klim aan één kant van de berg, waar je veilig bent voor de ogen van de bewakers bij de ingang van de mijn. De wind en de laatste stuifsneeuw maken je dekking hier perfect.

Rayla draagt haar boog en klimt vooruit. Als Hedwig haar de stijgijzers aanreikt, glimlacht ze geamuseerd en weigert. Behendig en snel als een berggeit trekt ze zich aan elk richeltje omhoog en bereikt na een paar minuten de top. Daar maakt ze het veiligheidstouw vast en beginnen de anderen aan de beklimming. Hedwigs zware uitrusting belemmert haar enigszins bij het klimmen, maar ze vordert nog steeds goed. De dwerg heeft geen enkel probleem, maar dan is de grote Taure aan de beurt. Lumix blijft uitglijden met zijn hoeven en kan zich alleen vastklampen aan de rotsen met zijn immense kracht. Pas als hij het touw om zijn middel zwaait en door Hedwig omhoog wordt getrokken, staan jullie allemaal veilig op een kleine richel die kunstmatig is gecreëerd in een reeds afgeplat gebied. Voor jullie, onder een kleine onderhang, is een rechthoekige opening in de rots van de berg die steil naar beneden leidt. Een rooster sluit de opening af, maar ondanks goed dwergensmidwerk is het zo roestig dat je het gemakkelijk uit de steen kunt breken. De schacht is zo groot dat je moet bukken om voorzichtig af te dalen. 

Lumix kijkt twijfelend, probeert zijn brede schouders zo smal mogelijk te maken, maar blijft toch steken in de ingang. "Hebben we wat vet bij ons?" vraagt Khay gekscherend, maar verdient alleen een boze grom van de tauren. Je duwt hem weer uit de opening en denkt na.

“Hoe zit het met de rollen die je bij je hebt?" vraagt Raylania. "Is er iets wat je hier kunt gebruiken?" Lumix rommelt in zijn buidel en zucht diep. "Ja. Maar ik ben er niet blij mee. Ze waren echt duur," keert hij terug, terwijl hij over de afgrond kijkt die jullie eerder beklommen. "Maar voordat ik daar weer naar beneden moet klimmen, zou ik mijn linker hoorn verkopen." Er komt een boekrol in zijn hand, hij trekt het uit elkaar, knijpt zijn ogen dicht en begint in een zacht gezang te spreken. Het lost op in fijn stof in zijn handen en het lichaam van de tauren begint te veranderen. Tijdens dit proces, dat voor jou extreem pijnlijk lijkt maar Lumix niet laat merken, vervormen zijn botten, trekken de hoorns zich terug in de schedel en trekt de huid samen. Je hebt een vaag vermoeden dat dit een transformatie in hondenvorm is. De magiër die deze rol heeft gemaakt, lijkt echter een groot gevoel voor humor te hebben gehad, want in plaats van de massieve tauren, steekt nu een buitengewoon kortbenig, vossenrood hondje met spitse oren zijn tong naar je uit. Raylania's kleine metgezel klimt op zijn schouders en steekt zijn kleine zwaard uit.

De rest van jullie smoort moeizaam een giechel, pakt de spullen van de druïde en daalt voorzichtig af. Zelfs voor mensen is het altijd krap in de schacht en je begint flink te zweten, maar uiteindelijk bereik je ongedeerd een donkere mijngang. Je hebt het licht nauwelijks aangestoken als Lumix zich weer omdraait. "Dat was ... anders," is zijn enige commentaar terwijl je je voorzichtig in de berg waagt.

 

Dieper en dieper ga je de verlaten mijn in, uiterst voorzichtig en luisterend naar stemmen bij elke bocht. Het pad loopt zachtjes bergafwaarts, langs karretjes die lang geleden zijn achtergelaten, wegrottend op roestige rails. Je zaklantaarns verlichten alleen de paar stappen om je heen. De gangen zijn meestal enkele treden breed en verrassend hoog - maar dan vanuit het oogpunt van de dwergen die deze mijn hebben gebouwd. Terwijl de anderen rechtop kunnen lopen, moet de Taureaan zich veel kleiner maken. Om ervoor te zorgen dat je niet verdwaalt in de gangen, die steeds weer aftakken en over het algemeen erg op elkaar lijken, kerft Hedwig zo onopvallend mogelijk een kleine "X" op heuphoogte op de hoek van elke splitsing. Lumix moppert ontevreden in zichzelf. Raylania draait zich vragend naar Khay: "Kun je niet op de een of andere manier helpen? Je moet toch weten hoe een mijn in elkaar zit."Ze stopt en zet haar handen op haar heupen. Met een toon van schijnverbazing antwoordt ze: "Oh, natuurlijk! Waarom heb ik daar zelf niet aan gedacht!" Ze leunt naar de rotswand en doet alsof ze eraan likt. "Hm, ja ... mhm ... sporen van koper ... dit is de hoofdtunnel, wat betekent dat we die kant op moeten." Ze is even stil. "Volgens mij verwar je dwergen met mieren, liefje. Zelfs al was ik ooit in een mijn geweest - ik betwijfel of ze allemaal op dezelfde manier gebouwd zijn!”

Je verliest al snel alle besef van tijd en het lijkt alsof je al uren in de mijn ronddwaalt, rond en rond in cirkels. Als je bij een volgende splitsing komt, merkt Lumix op dat de fakkels in een van de drie mogelijke gangen wat meer lijken te flikkeren. "Ik denk dat we deze moeten proberen," moppert hij zachtjes. "Er lijkt hier tocht te zijn." Je volgt de suggestie en inderdaad, na enkele tientallen stappen zie je links van je een andere gang die anders is dan de vorige. Eerst kun je niet zien wat er zo bijzonder is, maar dan realiseer je je dat het lijkt alsof de rots gewoon uit elkaar is gescheurd. Aan de randen van de ruwweg driehoekige opening is de rots in elkaar gevouwen - alsof je een in tweeën gedeeld gordijn uit elkaar trekt.

Nieuwsgierig steek je er een zaklamp doorheen en ziet dat de opening naar een andere gang leidt, die parallel loopt aan de gang waar je je nu in bevindt. Hij lijkt ook niet uitgehouwen, maar lijkt deel uit te maken van een natuurlijk grottenstelsel. Bovendien is de nieuwe gang niet alleen hoger dan de vorige, hij leidt ook verder omhoog en niet alleen dieper en dieper naar beneden, zoals in de rest van de mijn. "Als ik een kwaadaardige magiër was ... ," begint Khay op een nadenkende toon. "...zou ik mijn voeten warmen bij een vuurtje en de hele dag slapen," gaat Raylania verder. "Maar dit moet iets betekenen. Misschien moeten we voor de verandering het pad naar boven volgen?” - “Een goede suggestie," voegt Lumix toe, wiens hoorns tegen het plafond dreigen te schuren.

Je gaat dus de grottengang in en volgt lange tijd het steeds steilere pad omhoog. De natuurlijke grot lijkt steeds weer kunstmatig te zijn verbreed, maar er is geen verse deklaag in de gang en de wanden zien er niet merkbaar jonger uit dan de natuurlijke. Er groeit een beetje mos en korstmos en boven je hoofd hangen kleine stalactieten aan het plafond, dat oorspronkelijk gladgestreken lijkt te zijn geweest. Na een paar honderd treden opent de gang zich en krijg je een uitzicht dat je even de adem beneemt. Een enorm gewelf opent zich voor je, verlicht door verschillende lichtstralen die op de een of andere manier hun weg door de rotsen hebben gevonden. Talloze natuurlijke rotspilaren houden het plafond van de grot omhoog, de vloer is bezaaid met talloze poelen waartussen smalle paadjes leiden. Het water glanst turquoise in het invallende licht. Op een brede pilaar voor je ontdek je iets anders dat je nieuwsgierig dichterbij trekt.

In de steen is een grote plaquette gekerfd, waarin volstrekt onbekende tekens een onleesbare tekst vormen. Je probeert het een tijdje tevergeefs te ontcijferen. Het patina op de tekst laat echter zien dat het heel lang geleden moet zijn gemaakt.

Khay had zich ondertussen van de groep verwijderd en komt een paar minuten later terug. "Kijk eens wat ik bij een van de vijvers heb gevonden," zegt ze, terwijl ze een ongerepte, vrij nieuwe emmer voorhoudt. Even weet je niet waar ze op doelt, maar dan dringt het tot je door: "Deze grotten zijn nog steeds bewoond" zegt Raylania. "We lijken nog steeds op de goede weg te zijn.”

Met je bestemming weer in gedachten, leg je het raadsel van de tekst voorlopig naast je neer en volg je het pad door de gewelven. Je komt nog meer tekenen tegen dat hier bewoners moeten zijn, zoals een net dat naast een vijver ligt waaruit de koppen van bleke, karpergrote vissen zich naar je uitstrekken, aangetrokken door het licht of de warmte van je fakkels.

Aan de andere kant van de grot lopen weer verschillende tunnels af, waarvan je eerst de linker neemt. Deze leidt naar een kunstmatig gecreëerd systeem van verschillende fakkelverlichte gangen en kamers met houten deuren die als woonvertrekken lijken te dienen. Je verkent geleidelijk het labyrintische hol, probeert zo stil mogelijk te zijn en luistert goed bij elke bocht en deur.  Je vindt een ruime eetzaal met meerdere grote tafels, enkele kleinere, eenvoudig ingerichte kamers met slechts één bed, maar ook twee grotere slaapzalen met meerdere bedden. In totaal schat je dat hier waarschijnlijk minstens twintig mensen verblijven. Gelukkig is de enige die je tegenkomt een man die zijn riem vastbindt als hij uit een kamer stapt die ruikt als een latrine en die je gemakkelijk kunt overmeesteren. De enige deur die voor jou gesloten blijft, is gemarkeerd met vreemde symbolen. Het heeft geen zichtbaar slot of grendel, maar weerstaat al je pogingen om het te openen.

Je keert je stappen terug naar de grote grot en volgt een andere gang. Er zijn weer verschillende vertakkingen, die je onderzoekt met hetzelfde systeem als in de mijn. Uiteindelijk zie je weer een natuurlijk lichtschijnsel voor je en hoor je vage stemmen. Doof haastig je fakkels en kruip vooruit. Door een brede spleet in de muur kijk je neer op een grote, ruwweg ovale grot die zich aan één smal uiteinde door de berg heen opent naar een natuurlijk plateau. De vloer van de grot is versierd met symbolen die in de rotsen zijn gehouwen of gekerfd, maar ze lijken zo oud en versleten dat ze slechts vaag afsteken tegen het steen.

De magiër staat in een grote cirkel in het midden, onmiskenbaar in zijn blauwe gewaad. Hij wordt omringd door zijn volgelingen, die elkaars handen vasthouden en met gebogen hoofd in zichzelf mompelen. Naast de magiër liggen een wolf en een naakte vrouw, die lijken te slapen, zoals je kunt zien aan de vaag zwaaiende borstkassen. Het gemompel van de groep zwelt aan en wordt een gezang dat uiteindelijk door de grot buldert, waarbij de magiër de sierlijke hamer die je in het dorp zag, boven zijn hoofd houdt. Er gaat een trilling door de grot, het licht lijkt te veranderen. De kleuren worden intenser, de contrasten scherper. Nu kun je de tekens en symbolen duidelijk herkennen. De lijnen lijken op te lichten en je herkent enkele personages van het tablet in de grote grot. De vrouw en de wolf vergaan langzaam. Eerst vliegt de huid in kleine schilfers weg, dan de spieren, ingewanden en botten. Alsof ze gevangen zitten in een kleine wervelwind, cirkelen de deeltjes rond de magiër, vermengen ze zich en vormen ze zich weer tot de vorm van de vrouw. De wolf verdwijnt.

Het gezang vervaagt en de kleuren nemen hun alledaagse vorm weer aan. Op een onverstaanbaar commando van de magiër wordt de nog steeds bewusteloze vrouw opgepakt en weggedragen door verschillende figuren, de rest van de koveldragers volgt haar in twee rijen. Alleen de magiër blijft achter en loopt langzaam naar de opening in de berg. Raylania richt een pijl op zijn rug.

“Dat zou ik niet doen als ik jou was," zegt de druïde op nonchalante toon over zijn schouder, hoewel je zijn stem net zo duidelijk hoort als wanneer hij naast je zou staan. "Je kunt beter naar beneden komen en laten we praten. Dan hoeft er vandaag misschien niemand te sterven.”

Omdat hij nu toch al uit de vuurlinie is gestapt en je huidige positie maar al te gemakkelijk een valstrik zou kunnen worden, zie je geen andere mogelijkheid dan ervoor te gaan. Een onopvallende, smalle trap leidt naar beneden en even later sta je op de vloer van de grot. Vreemd genoeg lijken de symbolen je kracht te geven. Nee, ze versterken eerder de magie die al in je zit. En de paar flarden geheugen die je hebt lijken ook duidelijker te worden. De magiër heeft zich nu omgedraaid om je aan te kijken. Hij staat tientallen passen van je vandaan op het plateau, maar je kunt hem nog steeds duidelijk horen.

“Laat me raden: je bent plotseling ergens wakker geworden, je draagt deze tekens en je herinnert je bijna niets. Hoe weet ik dat - heel eenvoudig, voor mij was het hetzelfde!" Hij maakt een theatrale buiging en trekt zijn pet van zijn hoofd. Ondanks de afstand kun je het symbool, dat ook op jullie voorhoofd staat, duidelijk zien op het kale hoofd van de magiër. "Ik werd wakker op een kust en dwaalde alleen en verloren rond. Ik besefte echter al snel dat er een vorm van magie in mij moest sluimeren, want hitte en kou, honger en dorst deden me weinig. Gelukkig voor mij stuitte ik op een oude ruïne op een afgelegen plek en vond dit artefact in de donkere zalen," hij trekt de fijn versierde hamer van zijn riem en draait hem langzaam heen en weer. "Met zijn hulp lukte het me niet alleen om mijn magie onder de knie te krijgen, maar ook om die te vergroten. Ik was zelfs in staat om mijn geheugen terug te krijgen!” 

“Maar waarom heb je je kracht zo gebruikt?" vraagt Lumix aan de magiër. "Waarom creëer je monsters? Ben jij verantwoordelijk voor wat er rond Skjarige gebeurt?”

Een bitter lachje is alles wat je als antwoord op deze vraag krijgt. Dan vervolgt de magiër: "Weet je eigenlijk wel waarom het je zo is overkomen? Natuurlijk weet je dat niet. Je komt uit een ver land dat de meeste inwoners alleen van naam kennen. Wie je ook was in je oude leven, je hebt toegang tot magie. Sterker voor sommigen," hij kijkt naar Lumix en Hedwig, "voor anderen maar een beetje." Hierbij kijkt hij naar Raylania en Khay, die meer dan verrast zijn door deze opening. "Maar de inwoners van het land begonnen alle vormen van magie te vrezen. Priesters wiste jullie herinneringen en jullie werden als vee op een schip gedreven dat jullie naar een ver eiland moest brengen. En de barbaren die ons uit ons leven rukten, uit onze families, die ons van onze kracht wilden beroven, voelden zich daar goed en rechtvaardig over omdat ze ons niet gewoon in het hart staken!" De magiër praat zichzelf in een woedeaanval, speeksel vliegt bij elk woord uit zijn mond en zijn kale schedel is rood aangelopen. Na een korte pauze kalmeert hij een beetje. "Je bent niets, absoluut niets verschuldigd aan de mensen om je heen die je zo behandelen om iets wat niet jouw schuld is, maar eerder een gave. Dat had ik al snel door. En in deze buurt terechtkomen was weer een geschenk. Er zijn hier maar een paar mensen die magie echt onder de knie hebben. Maar mijn kunst is niet die van een genezer, aan wie mensen graag hun geld geven. Ik had dus een andere manier nodig om invloed en inkomen te verwerven. Het blijkt dat dorpen en steden erg dankbaar zijn, zoals je hebt gezien, als je ze beschermt tegen monsters en wilde dieren," zijn stem neemt een toon aan van vals medelijden, "die, o plotselinge tegenspoed, hun inwoners aanvallen. Na het ontcijferen van enkele geschriften die waren gekerfd in de muren van de kamer waar ik de hamer vond, leerde ik over deze machtsplaats, waarnaast de onwetende dwergen hun mijn in de berg dreven. De bewoners, van wie zelfs ik weinig weet, zijn al lang uitgestorven. Maar alleen deze zaal getuigt van het feit dat zij grote tovenaars waren.”

“Toen ik je voor het eerst zag, dacht ik dat je achter me aan zat, me wilde ontmaskeren of deze plek wilde stelen! Ik realiseerde me te laat dat je zou kunnen eindigen zoals ik in het begin." Hij kijkt je dringend achter elkaar aan. "Ik heb toch gelijk? Sluit je bij me aan. Ik kan je helpen je geheugen en je krachten terug te krijgen als je trouw aan mij zweert. Samen kunnen we de magie van deze plek zijn ware grootsheid teruggeven en meer macht vergaren dan je je kunt voorstellen.”

„We kunnen je hier niet zomaar mee weg laten komen!" roept Raylania boos naar de magiër, om er zeker van te zijn dat hij haar begrijpt. "Gprecies, er hebben al te veel mensen geleden door jouw acties," voegt Hedwig eraan toe. "En dat is niet ons geheugen dat ons verdedigt. We vinden een andere manier," voegt Lumix eraan toe. Khay zegt niets, er verschijnt zelfs een sprankje twijfel op haar gezicht. Maar dan trekt ze haar dolken en staart boos naar Tidopror.

Hij zucht lichtjes en antwoordt met een zelfvoldane stem: "Wat jammer. Ik had gehoopt op wat meer begrip. Ik vraag me af wie je was in je vorige levens, dat je nu zo bereid bent om jezelf op te offeren voor anderen ... Nog één ding voordat je sterft ..." De magiër breekt af als een van Khay's dolken naar hem toe vliegt, maar hij veegt hem uit de lucht met een snelle slag van zijn hamer vlak voor zijn gezicht. "Je praat te veel," zegt ze terwijl ze naar hem toe rent en jij ook je wapens inzet.

Hedwig rent met opgeheven schild op de magiër af terwijl Raylania een stap opzij doet om een vrij schootsveld te hebben voor de pijl die al aan de pees van haar boog zit. Lumix heft met beide handen zijn staf boven zijn hoofd om een krachtige spreuk voor te bereiden. Khay, die als eerste bij de magiër is, laat meteen een wilde hagel van steken op hem los. De eerste pareert hij met zijn hamer, die gewichtloos in zijn handen lijkt te zijn. Hij doet een paar stappen achteruit, maakt dan een snelle uithaal en drijft zijn wapen zo hard in de zij van de dwerg dat ze door de lucht wordt geslingerd en een paar passen verderop versuft ligt.

De aanval was echter voldoende afleiding om ervoor te zorgen dat Raylania's pijl zijn doel raakte. Hij doorboort de rechterschouder van de magiër, die gromt en een paar stappen achteruit doet, terwijl hij de hamer in zijn andere hand neemt. Net op tijd om de aanvallen van Hedwig te pareren, hoewel deze hand hem iets meer problemen bezorgt, waardoor hij zich steeds verder terugtrekt. Hij staat nu in het midden van het plateau dat uit de berg steekt. Lumix laat je staf op de grond vallen en een gerommel vult de grot. Hedwig deelt van bovenaf een bijzonder krachtige klap uit, die de magiër maar met moeite kan pareren en hem dwingt zijn knieën te buigen. Dan gooit ze zichzelf naar achteren terwijl witte sneeuwmassa's van boven vallen en het plateau onder hen begraven.

Nog steeds met getrokken wapens sta je rond de bijna volledig geblokkeerde opening in de zijkant van de berg en kijk je naar de muur van sneeuw voor je. Khay heeft zichzelf ook opgeraapt en haar dolken verzameld. "Dat was best makkelijk," hijgt ze, nog steeds een beetje buiten adem en houdt haar zij vast. Een zacht gespetter is te horen en je voelt een gestaag groeiende druppel water rond je voeten. "Moest je nou zoiets zeggen?" Lumix zucht en pakt zijn staf weer steviger vast. De sneeuw vliegt alle kanten op en je kunt maar net je voeten in de witte werveling houden terwijl je beschermend je handen voor je gezicht houdt.

Nog steeds in het midden van het plateau staat de magiër, zijn hamer geheven, in een krater van sneeuw en ijs. Zijn ogen hebben een violette gloed gekregen en zijn hele gedaante is omgeven door een rood aura dat lichtjes lijkt te flikkeren als een vuur. Op de grond trekken veelkleurige lijnen van de uitgehouwen symbolen de vorm van je tegenstander na. Raylania schiet nog een pijl, maar die brandt tot as vlak voordat hij het gezicht van de magiër raakt. Een bliksemschicht treft Hedwig vanuit de uitgestoken hand van de magiër en ze trekt haar schild op, dat een blauwachtige kleur begint te gloeien en de kracht van de bliksem afvoert. Lumix denkt even na en roept dan "Leid hem af!" terwijl hij zijn staf langzaam heen en weer zwaait. Raylania richt een nieuwe pijl op en probeert dit keer een deel van de kracht die van de grond naar de magiër stroomt over te hevelen en in de pijl te stoppen. Deze keer brandt de pijl niet helemaal, maar een lange splinter dringt het lichaam van de magiër binnen onder de ribben. Hij brult en valt Hedwig met ongelooflijke snelheid aan. Keer op keer slaat de hamer neer op het schild, dat al snel zwaar gedeukt en versplinterd is ondanks de magische lading. Khay grijpt in en leidt de magiër af met nieuwe aanvallen zodat Hedwig het nu nutteloze schild opzij kan gooien en haar gehavende arm kan sparen. Ze valt ook de magiër aan, maar hij pareert de aanvallen van zijn twee tegenstanders.

Tidopror slaat het zwaard opzij met zijn hamer terwijl hij zijn andere hand naar Khays opheft en weer bliksemschichten laat schieten. De dwerg wordt met volle kracht in haar borst geraakt en over de rand van het plateau gegooid. Haar geschreeuw vervaagt langzaam terwijl ze de berg af tuimelt. Net als de magiër zijn aandacht weer volledig op Hedwig richt, beëindigt Lumix zijn bezweringen en stuurt de staf over de grond. Onmiddellijk verschijnen er overal scheuren in de grond, die zich verbreden alsof ze over het instortende ijs liggen. Na een paar hartslagen is de grot bedekt met een laag puin en zijn alle tekens die ooit de vloer bedekten verdwenen. En zo verdwijnt de kracht uit de magiër, wiens gloeiende aura vervaagt en wiens ogen terugkeren naar hun natuurlijke kleur. Hij kan nog een van Raylania's pijlen pareren met zijn hamer, maar Hedwig maakt er gebruik van om haar zwaard tot aan het heft in zijn borst te steken. Ze zet een voet tegen de ongelovig kijkende magiër om het zwaard er weer uit te trekken en je tegenstander wankelt een paar stappen achteruit. Hij kijkt je aan en staat op het punt om nog iets te zeggen als een laatste pijl in het midden van zijn voorhoofd schiet en hem achterover laat tuimelen, over de rand van het plateau en de diepte in.

Je tuurt voorzichtig over de rand, maar de grond onder je is te ver weg om de magiër of de dwerg in de diepe sneeuw te kunnen onderscheiden. Je neemt een korte adempauze, altijd klaar om aanvallen van de handlangers van de magiër af te slaan. Maar als je eindelijk terugkeert, vind je de kamers en gangen verlaten. Je probeert nog een paar uur een weg om de berg heen te vinden om je gevallen metgezel te zoeken, maar moet teleurgesteld opgeven als de sneeuwstorm opnieuw losbarst en je in gevaar brengt.

De dwergen in Cumnor beloven de zaak te onderzoeken als ze de mijn en de verborgen, vergeten woning onderzoeken. De inwoners van Skjarige zullen je opnieuw belonen, zodat je op weg kunt gaan om je eigen bestemming te vinden of je oude bestemming te onderzoeken. Als de magiër een manier heeft gevonden om zijn herinneringen terug te krijgen, kun jij misschien hetzelfde doen - als je dat wilt.

 

EINDE